Rozdział 9 - Naukę czas zacząć. Część 2.

- Świat składa się z dwóch wymiarów, odpowiadających sobie niczym lustrzane odbicia. Pierwszy z nich to Assiah, świat w którym żyjemy. Drugi to Gehenna, świat zamieszkany przez demony. Zwykle podróż czy jakikolwiek inny kontakt między nimi nie jest możliwy jednak demony mogą przekraczać ową granicę opętując cokolwiek w naszym świecie. Ludzi zdolnych do odsyłania demonów do ich macierzystego świata nazywamy egzorcystami (...)

Lekcja trwała a w mojej głowie rodziło się mnóstwo pytań. Jak wygląda Gehenna? W jaki sposób demony przenikają do naszego świata? Jak daleko sięga demoniczne opętanie i czy to opętanie sprawiło, że jestem tym, czym jestem? I czy ta cała zabawa w egzorcyzmy nie jest jedną wielką stratą czasu skoro demony zostają tylko odesłane do Gehenny skąd mogą powrócić. Przez głowę przebiegła mi szaleńcza myśl – czy demony mają duszę? I jeżeli tak... czy znaczyłoby to, że jako jedyna osoba na świecie byłabym teoretycznie w stanie zabijać demony zamiast tylko je odsyłać? Kąciki moich ust uniosły się do góry, ale szybko doprowadziłam się do porządku. To nie było normalne. Coś musiało być nie tak z moją psychiką, jeżeli myśl o definitywnym i nieodwołalnym zabiciu żywej istoty wprawiała mnie takie emocje. Nawet, jeżeli ową istotą miał być demon. Co się ze mną działo?!

- Ktoś z szanownej młodzieży wie, jaki warunek trzeba spełnić by być w stanie dostrzec demony? - nauczyciel rozejrzał się po klasie – Tak, słucham pana.

Zerknęłam do tyłu. Fioletowowłosy chłopak opuszczał właśnie podniesioną dłoń a następnie wstał a miejsca i pewnym siebie tonem powiedział:

- Ludzie zaczynają widzieć demony po otrzymaniu zadanej przez demona rany lub złapaniu powstałej przez kontakt z demonem choroby. – po czym zasiadł ponownie na swoim miejscu a jego mina wskazywała, że nie uważa by lekcja był warta jego uwagi.

- Doskonale. Otrzymanie Mashō, zwanego również Temptaint czyli duchowej skazy sprawia, że poszkodowana osoba jest w stanie już do końca swojego życia widzieć demony. – kontynuował nauczyciel – Jest to oczywiście warunek konieczny dla osoby aplikującej by w przyszłości zostać egzorcystą. Czy jest w klasie ktoś, kto jeszcze tego typu kontaktu z demonem nie doświadczył?

I tym razem ku mojemu zaskoczeniu rękę podniósł fioletowowłosy chłopak. Najwidoczniej wiedza o demonicznym świecie i nadmierna pewność siebie nie szła w jego przypadku w parze z doświadczeniem. Obok rękę w górze trzymał także jeden z bliźniaków, co jak zauważyłam wywoływało na twarzy jego brata ironiczny uśmiech.

- Dwie osoby. Shinse Katou i Aro Mishima...  – zapytał nauczyciel sprawdzając nazwiska na liście.

- Dage Mishima, Aro to ja. – wtrącił drugi z bliźniaków, lekko rozdrażniony pomyłką nauczyciela.

- Ah tak. – nauczyciel zerknął jeszcze raz na listę po czym wyjął z nesesera niewielką menzurkę wypełnioną ciemno-czerwonym, gęstym płynem. – Dobrze, załatwmy to szybko. Podczas wakacji w szkole zadomowiły się demony niższego rzędu zwane hobgoblinami. Wykorzystamy je w naszej małej ceremoni. To zepsuta zwierzęca krew. – potrząsnął menzurką – Gdy gobliny czują jej zapach bez zastanowienia zmierzają do miejsca gdzie jest rozlana.

Oparłam się o ścianę by mieć dobry widok na całą klasę i skrzyżowawszy ramiona na piersi z zadowoloną miną obserwowałam twarz nijakiego Katou, która stawała się coraz bardziej blada. Jego pewność siebie gdzieś uleciała. Jasne, rozumiałam jego przerażenie – lada chwila miał stać się celem dla demona, którego początkowo – zgodnie z tego, co sam powiedział – nie będzie w stanie nawet zobaczyć. Ale jednocześnie czułam satysfakcję. Ma za swoje. Może gdyby nie zadzierał nosa miałabym dla niego więcej współczucia.

Drugi chłopak również pobladł ale nie wydawał się aż tak przerażony. Ciekawa byłam, czy tylko gra by nie wyjść na tchórza czy też  po prostu wiedział już co go czeka z opowieści brata.

- Podejdźcie tutaj chłopcy. Bez obawy. To procedura, którą powtarzamy co roku. – powiedział mężczyzna a gdy ci wykonali jego polecenie podał im po kawałeczku papieru, uchylił lekko menzurkę, wysączył po kropli płynu na trzymane przez nich karteczki i zamknął pojemnik po czym schował resztę płynu do nesesera. – Tyle wystarczy. Zapach nie powinien być dość silny by pojawiły się więcej niż dwa lub trzy gobliny. Wszystko, co musicie zrobić to stać spokojnie aż poczujecie ból, wtedy możecie odrzucić od siebie próbki a ja odwołam stworzenia.

Poczułam obrzydliwy smród (zepsuta zwierzęca krew? Mają pomysły...) a po chwili zauważyłam jak przez tylnią ścianę sali przenikają trzy fioletowo-zielone stworzenia. Przypominały trochę małpy jednak miały zdecydowanie zbyt duże głowy, szpiczaste zęby i wytrzeszczone, okrągłe jak ping-pongi oczy. „Jej, jakie słodkie!” – odezwała się białowłosa dziewczyna a ja zaczęłam przyglądać się stworzeniom uważniej zastanawiając się co koleżanka w nich widzi. Nie wyglądały szczególnie groźnie, to musiałam przyznać ale zdecydowanie nie trzymałabym czegoś takiego jako zwierzątka domowego.

Widząc moje intensywne spojrzenie istoty zatrzymały się nagle najwyraźniej nie wiedząc, co robić. Jakby w obłędzie spoglądały to na mnie to na mnie to na stojących w bezruchu na środku sali chłopców.

- Panie profesorze, co się dzieje? – zapytał drugi z bliźniaków, ten który został w ławce. Patrzył na istoty.

- Nie wiem, nigdy się tak nie zachowywały. – wzrok profesora padł na mnie a jego mina wskazywała na to, że uważa, że wszystko to jakimś cudem moja wina. Rozzłościłam się.

- Może wyjdę z sali? – stwierdziłam sarkastycznie po czym mruknęłam pod nosem – Głupie stworzenia. I co się tak gapicie? Przecież was nie zaatakuję.

Jakby w reakcji na moje słowa istoty ruszyły się i omijając mnie szerokim łukiem przeleciały w powietrzu podlatując do wciąż stojących w bezruchu chłopaków. Nauczyciel zatrzymał jedno ze stworzeń pryskając w nie jakimś bezbarwnym płynem, którego buteleczkę trzymał teraz w dłoni (podejrzewałam, że to woda święcona) a dwa pozostałe rzuciły się na trzymane przez chłopaków karteczki. Pazury istot zadrasnęły skórę na rękach chłopaków a ci syknęli z bólu i niemal jednocześnie odrzucili od siebie papier. Ich oczy powiększyły się, gdy zobaczyli wreszcie po raz pierwszy znajdujące się tuż przed nimi istoty.

- „A dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka” – po klasie rozniósł się głos nauczyciela a powietrze wokół mężczyzny wypełniło się dziwną energią gdy recytował słowa. Stworzenia zaskrzeczały i spróbowały uciec, ale już po kilku sekundach przemieniły się w dym.

- Stary Testament, Księga Mądrości, Rozdział 3, wers 1. Każdy demon posiada tak zwany fatalny wers który sprowadza na niego zgubę. Będziecie się uczyć o nich na zajęciach ze Świętych Pism. Egzorcystów używających wersów ze świętych ksiąg jako swojej głównej broni przeciw demonom nazywamy Aria. Jest to jedno z mistrzostw, przed których wyborem zostaniecie postawieni pod koniec roku. – wyjaśnił mężczyzna wyciągając z nessesera apteczkę. Oblał ręce chłopaków czymś, co wyglądało jak najzwyklejsza woda utleniona i podawszy im po plastrze odprawił ich do ławek a sam zajął się zbieraniem swoich rzeczy do torby. - Demony zostały podzielone na 8 królestw według ich powinowactwa z żywiołem lub elementem, każdy rodzaj posiada swoje specyficzne silne i słabe strony. W królestwach panuje ściśle określona hierarchia a na czele każdego z nich stoi wysokiej klasy demon. Gobliny należą do królestwa ziemi i są jednymi z najsłabszych stworzeń swego rodzaju. Ale więcej na ten temat opowiem na następnych zajęciach. Na dziś jesteście wolni.

Ledwie nauczyciel opuścił salę wokół mnie rozległy się głosy:

- Świetna lekcja! Początkowo trochę się nudziłem, ale ta cała sytuacja z demonami była ekstra! Naprawdę dobrze zrobiłem dołączając do tej szkoły. – zawołał Katou, najwidoczniej już zapomniał o tym, że jeszcze kilka minut wcześniej trząsł się jak osika.

- Widziałem jak trzęsłeś portkami na samą myśl, że mają cię zaatakować. Ciekawe jak byś zareagował gdyby pojawił się naprawdę silny demon. – powiedział sarkastycznie jeden z bliźniaków, ten bez plastra na dłoni – To były tylko gobliny. To tak jakbyś zachwycał się myszą czy czymś takim. Otrzymałem od nich Mashō mając 11 lat i jakoś sobie poradziłem.

- Taa, fes sobie poradziłeś. – odpowiedział drugi z bliźniaków z wyraźną ironią w głosie - Uciekałeś gdzie pieprz rośnie. Dopiero starzy się ich pozbyli.

- Uciekłem, bo nie wiedziałem jak z nimi walczyć a odgonić się ich nie dało. Tych istot po prostu nie sposób przestraszyć. W każdym razie tak mi się zdawało. – chłopak przerzucił wzrok na mnie i zaśmiał się  – Ciekaw jestem co ona im takiego zrobiła że bały się poruszyć.

Spojrzenia wszystkich skierowały się w moją stronę a ja lekko pobladłam. Więc też uznali, że demony zareagowały tak na mnie... niedobrze... oj, niedobrze...

Przywołałam na twarz fasadę uśmiechu.

- Najwidoczniej uznały, że groźna ze mnie egzorcystka. - odparłam pilnując by w moim głosie brzmiał śmiech. Całkiem nieźle mi to wyszło, byłam coraz lepsza w kontrolowaniu emocji.

- A ja myślę, że po prostu popatrzyły na ciebie i doszły do wniosku, że mamy już w klasie jednego demona. – stwierdziła białowłosa dziewczyna. Jej głos brzmiał przyjaźnie a oczy wciąż błyszczały z zachwytu. Uśmiechała się od ucha do ucha. Z tą dziewczyną definitywnie było coś nie tak.

Poczułam narastającą panikę. Nie minął jeden dzień a już nazwano mnie demonem. Jak miałam się z tego wyplątać?

- Demona? – z zażenowania przygryzłam wargę co tylko jeszcze bardziej uwidoczniło moje kły – Jeżeli chodzi ci o mój wygląd to to tylko mutacja genetyczna. Nie jestem z tym jedyna, nawet w tej szkole. Chociażby dyrektor...

-Dyrektor to w ogóle jakiś demon wcielony, widzieliście jego ciuchy? – przerwał mi Katou a cała klasa ku mojej uldze wybuchnęła szczerym śmiechem. Cała klasa... za wyjątkiem okularnika.

- Demony to nie temat do żartów.- syknął chłopak. – To bezlitosne stworzenia. Demony zabiły moich rodziców!

Przed oczami przeniknęło mi wspomnienie mojego pierwszego kontaktu z demonem. Gdyby nie to, że zdołałam wykorzystać uśpioną we mnie moc z pewnością moja mama a możliwe, że i ojciec podzieliliby los rodziców chłopaka. Być może pomysł z definitywnym zabijaniem demonów nie był jednak taki zły...

- My również straciliśmy w ten sposób bliskie osoby. – stwierdził jeden z bliźniaków - Nasz dziadek i wujostwo zginęli z rąk demona.

- Ale nie odebrało nam to poczucia humoru. – dokończył drugi – W końcu najlepszym sposobem na pokonanie strachu jest śmiech.

Gdy niedługo później opuściłam klasę i udałam się wzdłuż korytarza szukając drzwi, których mogłabym użyć jako portalu usłyszałam za sobą dziewczęcy głos.

- Hej! Nie przedstawiłam się. Jestem Yumi Hiroyuki. Mam nadzieję, że się zaprzyjaźnimy. – powiedziała białowłosa koleżanka i potrząsnęła moją dłonią zanim zdążyłam zareagować – Przepraszam za to co wcześniej powiedziałam, trochę się wygłupiłam. Wygląda na to, że próbujesz zachować to kim jesteś w sekrecie.

Najwidoczniej była święcie przekonana, że jestem demonem i ... podobało jej się to!

- Naprawdę nie wiem o czym mówisz. - odparłam znikając za najbliższymi drzwiami. Nie miałam zamiaru potwierdzać jej przypuszczeń.