Rozdział 5 - Pewność

Mijały godziny a ja wciąż walczyłam z płomieniem świecy. Nie pomagały ani moje myśli ani klasyczne sposoby gaszenia ognia (w akcie desperacji włożyłam nawet świecę pod wodę a ta... wciąż płonęła). Wyglądało na to, że płomyk żyje własnym życiem a przy tym nie należy do świata fizycznego. Choć świeca płonęła już od kilku godzin nie było na niej śladu stopionego wosku -wciąż wyglądała tak jak przed zapaleniem. Płomień nie był nawet ciepły. Być może trzeba było użyć czegoś w rodzaju wody święconej albo tego światła, którego użyła przeciw mnie Shura ale podobnym specyfikiem póki co nie dysponowałam.

Zrobiło się późno. Była już pierwsza w nocy, więc stwierdziłam, że spróbuję poradzić sobie z problemem rano. Zjadłam moją drożdżówkę, umyłam się, przebrałam i poszłam spać. Zasypiając wciąż przed oczami miałam migoczący płomyk.

To nie była spokojna noc. Śniły mi się koszmary o tym, że płomienie pochłaniają bliskie mi osoby a ja nie mogę nic na to poradzić. Co chwilę się budziłam. Dopiero ostatni sen miał nieco inny przebieg.

We śnie siedziałam w ogródku jakiejś kawiarni w centrum miasta. Nagle podeszli do mnie Suguro, Shima i Koneko i zaczęli się ze mnie nabijać. Z mojego wyglądu, z tego, że mieszkam w starym akademiku, z tego, że jestem zupełnie jak znienawidzony przez nich Rin (w moim śnie nienawidziła go cała trójka)...

- Dajcie mi spokój. – powiedziałam głosem pozbawionym emocji a gdy to nie pomogło posłałam w ich stronę 3 małe, czarne płomyki. Otworzyłam szeroko oczy przerażona tym co właśnie zrobiłam a oni uciekli zanim zdążyłam chociażby spróbować naprawić błąd. Płomyki urosły i zaczęły ogarniać ich ciała a gdy chłopcy zniknęli za zakrętem usłyszałam odgłos karambolu. Wpadli pod koła! Nie żyją! To ja wydałam na nich wyrok śmierci.

Nie..., tak nie mogło być... Pobiegłam za nimi. Moim oczom ukazał się przerażający obraz. W zderzeniu brało udział kilka samochodów, wszędzie widać było fragmenty blachy i rozbite szkło. Na krawężniku zauważyłam leżącą torbę mogącą należeć do ucznia Akademi Prawdziwego Krzyża..

- Nie, nie i jeszcze raz nie! Nie zgadzam się! To się nie może tak zakończyć! – krzyknełam i zaczęłam szukać wzrokiem. Za jednym z samochodów dostrzegłam iluminację pochodzącą z moich płomieni.

Okazało się, że jakimś cudem chłopakom udało się odskoczyć przed pojazdem, leżeli pod ścianą jednego z budynków. Poczułam ulgę jednak nie trwała ona długo. Płomienie na ich ciałach stawały się coraz większe a chłopcy zwijali się z bólu. To wszystko była moja wina! Uniknęli śmierci pod kołami tylko po to by czarny ogień dokończył dzieła! Ogarnęła mnie rozpacz i desperacja a moje ciało otoczyły płomienie. Działając instynktownie, bez większego zastanowienia posłałam w kierunku chłopaków nowy, silny płomień koncentrując się na tym by przy jego pomocy zdusić rozrastające się na ich ciałach płomyki ale im samym nie zrobić krzywdy. Krzyknęli z przerażenia, ale dość szybko zaczęli badać otaczające ich płomienie.

- Ból ustał.. – szepnął Shima patrząc na swoją ogarniętą płomieniami dłoń.

Cofnęłam płomienie. Chłopcy spojrzeli na mnie z zabawnymi minami będącymi mieszaniną strachu, zaskoczenia i wdzięczności. Uśmiechnęłam się i płomienie ogarniające moje ciało zaczęły słabnąć a rzeczywistość wokół mnie nagle stała się mniej realna. Sen się rozpływał.

Otworzyłam oczy. Przez zasuniętą zasłonę przedzierało się światło poranka, była 9 rano. Leżałam na łóżku w moim pokoju. Natychmiast przypomniałam sobie zmartwienia poprzedniego dnia – świeca na szafce wciąż płonęła rzucając na pokój swoją słabą iluminację. Tym razem jednak czułam się pewniej. Sen z którego właśnie się ocknęłam rzucał nowe światło na moje umiejętności.

- Ciekawe czy to faktycznie tak działa. – szepnęłam do siebie i pozwoliłam by moją rękę ogarnął ogień a następnie zbliżyłam ją do świecy koncentrując się na rozświetlającym ją płomyku. Tak jak myślałam, płomienie zmieszały się i już po chwili poczułam, że mogę kontrolować cały płomień. Zgarnęłam go i cofnęłam dłoń by spojrzeć na świeczkę. Już nie płonęła. Zacisnęłam dłoń w pięść i poleciłam płomieniom by zniknęły. Udało się.

- Że też wcześniej na to nie wpadłam. Jednak powiedzenie „Gdy masz problem którego nie potrafisz rozwiązać prześpij się z nim a rozwiązanie przyjdzie samo” sprawdza się w praktyce!

Gdy tylko iluminacja zniknęła skoczyłam wesoło do okna i rozsunęłam zasłony. Zapowiadał się piękny, słoneczny dzień. A ja pozbyłam się jednego ze swoich zmartwień. Oczywiście, sny jakich tej nocy doświadczyłam były niepokojące i ukazywały mi aż nadto wyraźnie jak łatwo mogę zrobić komuś za pomocą płomieni krzywdę jeżeli stracę nad sobą kontrolę ale miałam teraz też dużo nadziei i wiary w siebie. Tak łatwo uporałam się z płomieniem, z którym wcześniej walczyłam przez pół nocy! A sen w którym odkryłam sposób jego pokonania pozwalał mi mieć nadzieję, że metoda zadziała także w skrajnej sytuacji. Nikt przeze mnie nie zginie, bo nawet jeżeli dojdzie do najgorszego będę wiedziała jak powstrzymać płomień! Choć oczywiście miałam nadzieję, że nigdy nie będę zmuszona tego próbować.

Nagle poczułam rozchodzący się po akademiku cudowny zapach. Aż ślinka sama napływała mi do ust. Ktoś coś gotował. Szybko przebrałam się w codzienne ubranie (jeansy i czerwony tank-top) i podążając za zapachem zbiegłam w dół po schodach. Zaskoczyło mnie jak łatwo przychodzi mi poruszanie się. Zawsze łatwo się męczyłam i biegałam wolniej niż większość moich rówieśników. Tym razem jednak biegłam szybko a moje ciało nie wykazywało większego zmęczenia. Czyżby to jakaś nowa, demoniczna cecha? Świetnie się bawiłam.

Zatrzymałam się na parterze. Zapach dochodził (jak można było się spodziewać) z kuchni. Ostrożnie weszłam do stołówki i zerknęłam za blat. Przy kuchence, odwrócony do mnie tyłem stał wysoki chłopak o czarnych, rozczochranych włosach ubrany w jeansy i niebieską bluzę od dresu, przez plecy przewiązany miał czerwony, podłużny futerał.

- Ładnie pachnie. – powiedziałam nagle i z uśmiechem obserwowałam jak zaskoczony chłopak odwraca się w moją stronę. Mogłam teraz dostrzec jego szpiczaste uszy – Jesteś Rin, prawda?

- Tak, jestem Rin Okumura a ty... – odwrócił się i spojrzał na mnie a jego niebieskie oczy powiększyły się, zauważyłam, że sięga ręką w stronę futerału jakby przygotowywał się by szybko coś z niego wyciągnąć.

- Erika Kurimuson, wasza nowa lokatorka. Yukio albo Mephisto ci nie wspominali?- zapytałam zbita z tropu.

- Wspominali. Po prostu jakoś zapomnieli dodać, że pod nasz dach wprowadza się demon. – jego wzrok zatrzymał się na moich widocznych uszach.

- I kto to mówi? Sam mi na człowieka nie wyglądasz!

- Ja to co innego, ja jestem człowiekiem. Demonem też ale i człowiekiem!

- Tak jak ja.

Przez dłuższą chwilę przypatrywaliśmy się sobie w milczeniu. Nagle poczułam woń spalenizny.

- Cholera! – zawołał Rin i rzucił się w stronę kuchenki. – Uff, na szczęście tylko się trochę przypiekło. Chcesz kawałek?

Przerzucił na talerz zawartość patelni i pokazał mi swoje arcydzieło. Był to bardzo duży omlet. Ale nie byle jaki! Z pieczarkami, serem żółtym, pomidorami o Bóg wie czym jeszcze! Wyglądał i pachniał cudownie. Zaskoczyło mnie to jak szybko chłopak zmienił swoje nastawienie do mnie ale nie było to zdecydowanie coś co miałam mu zamiar wypominać.

- Tak, jasne. Dzięki.

- Mam nadzieję, że Yukio się nie wścieknie. Będzie musiał się zadowolić mniejszą porcją. – chłopak zachichotał, przekroił omlet na trzy części i przełożył każdą z nich na osobne talerze po czym wszystkie trzy położył na stole. Usiadłam naprzeciwko niego i spróbowałam kawałek dania. Było niesamowite!

- Pycha! Gdzie się nauczyłeś tak gotować?!

- W moim rodzinnym domu byli sami mężczyźni i żaden nie miał talentu do pichcenia. Więc postanowiłem się nauczyć. – uśmiechnął się i przez chwilę spoglądał w przestrzeń nieobecnym wzrokiem, zapewne pogrążony we wspomnieniach. – Mówiłaś, że też jesteś w połowie człowiekiem. Kim jest twój ojciec?

- Mój ojciec? – zachodziłam w głowę dlaczego chłopak o to pyta -Pracuje jako kierowca taksówki...

- Chodzi mi o twojego biologicznego ojca.

- On jest moim biologicznym ojcem. Jestem do niego bardzo podobna, odziedziczyłam po nim wszystkie geny. – zawahałam się – A przynajmniej byłam do niego podobna zanim urosły mi te uszy...

- Więc matka.

- Chcesz mi powiedzieć, że to się dziedziczy w genach?

- Oczywiście. – spojrzał na mnie ze zdziwieniem – Nikt ci nie powiedział?

Zamyśliłam się. Faktycznie, nikt mi o tym nie wspomniał. Mephisto mówił tylko, że moc którą władam to płomienie Śmierci ale nie zapytałam go skąd mi się to wzięło. Myślałam, że to jakaś mutacja. Ale teraz wszystko układało się w całość. Więc moją biologiczną matką była Śmierć. To dlatego nie odziedziczyłam żadnych genów po mamie. Tylko jakim cudem mnie urodziła?

- Masz rację, nikt mi o tym nie powiedział. – zawahałam się chwilę po czym zapytałam - A ty, po kim to masz?

- Nie chcesz wiedzieć.

Już miałam zacząć się spierać, gdy w drzwiach stołówki pojawiła się kolejna osoba. Był to poznany wczoraj Yukio Okumura. Miał już na sobie strój egzorcysty.

- Cześć Erika, widzę, że poznałaś już mojego starszego brata Rina. Smacznego wam życzę. – nowoprzybyły usiadł koło nas i zabrał się za jedzenie swojej części omleta – Jak zwykle pychota, braciszku.

- Dzięki. – odparł Rin i również zabrał się do jedzenia.

- Starszego? – spojrzałam na obu chłopców, z tych dwojga zdecydowanie to Yukio wyglądał na starszego z braci. Nie wspominając o tym, że to właśnie on najwyraźniej miał już za sobą ukończoną szkołę dla egzorcystów.

- Tak, wszystkich to dziwi. Jesteśmy bliźniętami, więc Rin jest starszy tylko formalnie. Mój braciszek już chyba zawsze pozostanie niedojrzałym dzieciakiem. – stwierdził młodszy chłopak i rzucił bratu rozbawione spojrzenie.

- Nie jestem żadnym dzieciakiem, dzieciaku! – odkrzyczał mu Rin.

Różnica między chłopcami była naprawdę rażąca, trudno było uwierzyć, że naprawdę są braćmi a co dopiero bliźniętami. Ale chwileczkę...

- Jak możecie być bliźniętami? Znaczy... Yukio wygląda normalnie...

- Jesteśmy bliźniętami dwujajowymi, nie odziedziczyłem tych samych genów co Rin. – odpowiedział Yukio.

No tak, odpowiedź była aż nadto oczywista. Przez chwilę jedliśmy w milczeniu. Poważniejszy z bliżniaków pierwszy skończył swoją porcję i wstał.

- Gdzie się tak spieszysz, Yukio?- zapytał Rin.

- Mam robotę.

- Mogę iść z tobą?

- Po co pytasz? I tak zawsze robisz co chcesz... – stwierdził okularnik zrezygnowanym tonem.

- A ja mogę?- zapytałam z nadzieją. Chciałam zobaczyć braci w akcji. Rin spojrzał na brata.

- Weźmy ją, ja też miałem swoją pierwszą akcję będąc Page.

Yukio przyjrzał mi się uważnie, po czym stwierdził:

- Niech będzie. To nie jest trudne zadanie. Przebierzcie się w mundurki szkolne, poczekam przed budynkiem.