Rozdział 7 – Współlokatorzy

Dotarliśmy już prawie do wejścia na teren uczelni gdy nagle poczułam, że burczy mi w brzuchu. No tak, było już po 14tej - pora obiadowa - a przedpołudnie obfitowało przecież w męczące wydarzenia. Walka z demonem i godzinny spacer przez las wzmagają apetyt. Teoretycznie w pokoju czekała jeszcze na mnie kupiona wczoraj drożdżówka, ale wątpiłam bym sobie nią pojadła. Musiałam coś kupić a z tego co zdołałam się już zorientować na terenie uczelni nie było miejsca gdzie sprzedawaliby zestaw obiadowy w cenie niepowiększonej o co najmniej jedno nadprogramowe zero.

Wcześniej się nad tym nie zastanawiałam ale przy takim kateringu moja przyszłość w tej szkole rysowała się blado – miałam do wyboru doprowadzeni rodziców do bankructwa albo wybitnie mało zróżnicowaną dietę, nie żebym była zwolenniczką przesadnie zdrowego żywienia ale schemat drożdżówka/kanapka na śniadanie, obiad i kolację nie brzmiał dla mnie zbyt zachęcająco. Oczywiście mogłam też kupować produkty spożywcze w sklepie i gotować tak jak Rin, ale po pierwsze nie znosiłam siedzieć przy garach a po drugie... cóż, nie potrafiłam. Jeżeli czegoś nie przypaliłam to tego nie dogotowałam a jak wyjątkowo właściwie dobrałam czas kończyło się na zakalcu albo złym dobraniu przypraw. Po prostu nie miałam do tego serca.

- Umm, jest tu może jakieś miejsce gdzie można kupić obiad w normalnej cenie? Ta szkolna stołówka ma ceny z księżyca. – zapytałam na tyle głośno by również idący przodem Yukio usłyszał.

- To pora obiadowa, więc obiad czeka na nas w kuchni akademika. - odpowiedział idący obok mnie Rin.

- Jak to? – nie wiedziałam co o tym myśleć, to nie zgadzało się z moją teorią, przecież zauważyłabym gdyby Rin przygotował coś przed wyjściem – Wydawało mi się, że w akademiku mieszka tylko nasza trójka a ty gotujesz dla siebie i brata... – ugryzłam się w język gdy tylko powiedziałam te słowa, miałam nadzieję, że chłopak się nie obrazi za zrobienie z niego kogoś w rodzaju kury domowej. Na szczęście wyglądało na to, że nie uważa gotowania za coś złego, bo zaśmiał się tylko:

- Przez jakiś czas, gdy Ukubach był obrażony baliśmy się, że na tym się właśnie skończy.

- Ukubach? – zapytałam.

- To chochlik zamieszkujący kuchnie. - wyjaśnił Yukio, chłopak stał przed bramą i czekał aż do niego dołączymy – Zazwyczaj tego typu istoty pojawiają się tylko nocą i sprawiają, że pozostawione w kuchni potrawy stają się smaczniejsze.

- Ale nasz Ukubach przejął rolę pełnoetatowego kucharza. – kontynuował teraz Rin – Nie masz pojęcia ile musiałem się natrudzić żeby pozwolił mi przygotować dzisiejsze śniadanie. Rozumiesz, kuchnia to jego terytorium i jest bardzo wyczulony na wszelkich intruzów. Lepiej nie próbuj nic tam gotować bez jego wyraźnego pozwolenia, bo skończy się na strajku głodowym – a przymusowo głodującymi będziemy my.

- Nie ma obawy. Nie mam zamiaru nawet zbliżać się do garnków. – odpowiedziałam a w moim głosie słyszalna była z pewnością ulga. Najwyraźniej przebywając w szkole nie musiałam się martwić o to by być „dobrą gospodynią domową”, czego wiecznie oczekiwali ode mnie rodzice! No i oczywiście nie musiałam się już martwić o to czy będę miała, co jeść. Choć przyznam, perspektywa jedzenia czegoś przygotowanego przez chochlika nieco mnie niepokoiła.

Yukio przeprowadził nas przez bramę pozdrawiając po drodze strażników a następnie, gdy wszyscy przekroczyliśmy granicę uczelni stwierdził, że ma coś do załatwienia i ruszył ścieżką prowadzącą do kompleksu gdzie jak wiedziałam znajdowała się willa Mephisto. Ja i Rin udaliśmy się w stronę akademika. Już prawie byliśmy przy drzwiach, gdy drogę zagrodziło nam znane mi już trio: Suguro, Shima i Koneko.

- Hej, Okumura, rok szkolny się jeszcze nie zaczął, uważasz, że jak ubierzesz mundurek staniesz się mądrzejszy? – zapytał Suguro prześmiewczym tonem.

Koneko rzucił okiem na mój poszarpany rękaw i stwierdził:

- Byli na misji.

- Jak to na misji? Dlaczego nikt nam o niczym nie wspomniał!? – zapytał Suguro i przejechał po nas podirytowanym spojrzeniem, jego wzrok zatrzymał się na mnie – Chwila, ona jest podobno dopiero na pierwszym roku!

- Zgadza się. I poradziła sobie lepiej niż niejeden exwire. – odparł Rin.

- Naprawdę? – zapytał przymilnym tonem Shima uśmiechając się do mnie.

- Nie sądzę. – głos Suguro był stanowczy, jakby doskonale wiedział o czym mówi – Pewnie jak zwykle wyrwałeś się do przodu bez żadnych wyjaśnień i załatwiłeś sprawę nie czekając na jakąkolwiek pomoc.

- Próbował.– zachichotałam próbując rozładować napięcie. - Ale mu się nie udało.

Rin chwycił mnie gwałtownie za rękę i pociągnął do drzwi akademika (chłopak był naprawdę silny, choć na to nie wyglądał). Zatrzasnął je za nami. Wyrwałam się z jego uścisku i masując nadgarstek zawołałam:

- Co to niby miało być?!

- Bałem się, że przyjdzie ci do głowy powiedzieć coś więcej o tym co się wydarzyło. – powiedział po czym ściszył głos i dodał – Nie wiem jakie zasady obowiązują ciebie ale nikt nie może się dowiedzieć o moich płomieniach.

Spojrzałam na niego badawczo. Naprawdę uważał, że mogłabym go ot tak wydać? Przecież jesteśmy dokładnie w tej samej sytuacji!

- Nie musisz się martwić.– stwierdziłam uspokajającym tonem i ruszyłam w kierunku kuchni skąd – jak nagle zauważyłam – docierał znowu jakiś smakowity zapach – Mi również nie wolno się zdradzić przed nikim.

- Jakoś nie przejmowałaś się tym tam, w jaskini. Momentalnie pokazałaś co potrafisz.

- Gdyby towarzyszył mi ktoś inny zastanowiłabym się kilka razy i może nawet skończyłoby się na tym, że stalibyśmy w ciemnościach i wołali o pomoc. Stworzyłam płomień tylko dlatego, że wiedziałam, że najwyraźniej jedziemy na tym samym wózku więc nie muszę się przed tobą kryć. – jakże chciałam by była to prawda. Wiedziałam, że chłopak ma sporo racji – tam w jaskini faktycznie zareagowałam instynktownie i choć mogłam wymyślić dobrą wymówkę nie mogłam zaprzeczyć sama przed sobą.

- Jakim znowu wózku? – zapytał Rin.

- Oh, tak się mówi. – zastanawiałam się dlaczego chłopak nie kojarzy tego powiedzenia - Chodzi o to, że mamy ten sam problem i obowiązują nas te same zasady. Apropo, masz jakieś oficjalne wyjaśnienie dla tych uszu i zębów? Wiem, że ogon chowasz, ale uszy stały się nijako twoim znakiem rozpoznawczym.

- Yukio to wymyślił. Rzadka mutacja genetyczna. Mógłby to być też efekt operacji plastycznej, ale nie mam zamiaru udawać takiego wariata. I tak już wystarczająco dużo osób krzywo na mnie patrzy.

- Faktycznie, pomysł z mutacją brzmi lepiej. Też tak będę tłumaczyć, jeżeli ktoś mnie zapyta.

Dotarliśmy do kuchni. Na stole leżały 3 tace. Ryż z kurczakiem, sos i bliżej niezidentyfikowany napój. Niepewnie zajęłam jedno z miejsc i spróbowałam danie. Było świetne! Niemal tak smaczne jak omlet, który Rin przygotował rano.

- Pyszne. Naprawdę to robota chochlika?

- Tak. – odparł chłopak po czym zawołał – Hej! Ukubach! Chciałbym cię komuś przedstawić, to Erika, nasza nowa lokatorka.

Na blacie oddzielającym część jadalnianą od prawdziwej kuchni pojawiło się niewielkie stworzonko. Miało kilkadziesiąt centymetrów wzrostu, żółte różki i nieproporcjonalnie duże uszy a większość jego ciała (poza twarzą, torsem i ramionami) pokryta była fioletowym puszkiem. Istota miała fioletowy ogon zakończony na kształt trójzębu. Skrzat ubrany był w fartuch i rękawice kuchenne.

- Dzień dobry Ukubach. Dziękuję za pyszny obiad. - uśmiechnęłam się do stworzonka i powróciłam do jedzenia. Moje obawy zniknęły, istota było dość sympatyczna. I z pewnością potrafiła świetnie gotować!

- Ułinii! – odpowiedział kucharz a ja mogłabym przysiąc, że znaczyło to coś pomiędzy „Cała przyjemność po mojej stronie” albo „Cieszę się, że ci smakuje”. Nie wiedziałam w jakim języku mówi stworzonko ale w jakiś sposób intuicyjnie rozumiałam znaczenie.

Nagle z drzwi korytarza dobiegło miauczenie kota a w mojej głowie usłyszałam (tym razem wyraźnie, bez najmniejszego domyślania się) #Rin! Wróciłeś! Jestem głodny!#. Spojrzałam w stronę z której dochodził głos. Stał tam czarny kot (a w każdym razie coś przypominającego kota) z białym brzuszkiem, różkami na głowie i dwoma ogonami. Stworzenie uchwyciło mój wzrok i ponownie zamiauczało a ja usłyszałam w swojej głowie #Rin, kto to? Nie znam jej.#.

- Umm… Jestem Erika. – odpowiedziałam a Rin spojrzał na mnie. Wyjaśniłam więc wskazując na stworzonko: – Wydaje mi się, że słyszę jego myśli.

- Tak. Istnieje coś w rodzaju telepatii między demonami. – odpowiedział chłopak przyglądając mi się uważnie, szybko jednak potrząsnął głową i nie wyjawił co tak naprawdę przebiegło mu przez myśl, zamiast tego dodał – Ja też go słyszę. Ma na imię Kuro ale nazywamy go Blackie. Był demonem-chowańcem mojego ojca.

- Mówiąc ojciec masz na myśli…? – zapytałam. Coś mi się nie zgadzało, Rin co prawda nie powiedział mi tego wprost ale dość jasno określił, że demoniczne moce odziedziczył po ojcu a w tonie głosu chłopaka usłyszałam wyraźnie sympatię gdy wspomniał o starszym mężczyźnie. Nie mogło chodzić o żadnego demona.

Twarz chłopaka przybrała paskudny grymas a ja aż odchyliłam się na krześle starając się zwiększyć odległość między nami. Przez chwilę wydawało mi się, że Rin ma zamiar mnie zaatakować. Zamiast tego krzyknął:

- Moim ojcem był Shiro! Najlepszy paladyn jakiego znał świat! Do ostatnich chwil swojego życia bronił mnie przed demonami! Nie uznaję innego ojca poza nim!

- Rin, uspokój się. – do pomieszczenia wszedł Yukio – Jestem pewien, że Erika nie chciała cię urazić.

- Przepraszam Rin, nie wiedziałam, że to tak bolesny temat…. – bąknęłam.

#Shiro zawsze pilnował żebym nie był głodny!# - dyskusję przerwało napastliwe miauczenie Kuro. Rin z trudem powstrzymał próbujący zakraść się na jego twarz uśmiech i przełożył trochę swojej porcji kurczaka na półmisek po czym podał go kotu. Zanim wszyscy skończyliśmy jeść humor chłopaka powrócił do normy.

- Więc? To już wszystkie istoty które mieszkają z nami pod jednym dachem czy jest jeszcze ktoś albo coś o kim powinnam wiedzieć? – zapytałam opuszczając z uśmiechem jadalnię.

- To już wszyscy, chyba że w którymś z nieużywanych pokoi zadomowiło się jakieś paskudztwo. Ale o tym dowiesz się na lekcjach. Przy okazji, zostawiłem w twoim pokoju kilka rzeczy. Nie możesz chodzić na zajęcia w jeansach. – odpowiedział mi Yukio.

Gdy niedługo później wróciłam do swojego pokoju zauważyłam na łóżku nową białą bluzkę (ta, którą miałam na sobie nadawała się do wyrzucenia) i 3 pary czarnych spodni od szkolnego uniformu. Byłam gotowa na rozpoczęcie roku szkolnego.