Rozdział 3 – A więc to miał na myśli Mephisto

Godzinę później szłam już samotnie przez centralny plac Akademii Prawdziwego Krzyża rozmyślając nad tym, co się wydarzyło. Starałam się jak najlepiej ukryć moje nowe cechy, rozpuściłam włosy tak aby zakrywały moje szpiczaste uszy, ogon schowałam pod ubraniem i pilnowałam by przypadkiem nie otworzyć zbyt szeroko ust by przynajmniej w ten sposób nie pokazywać, że mam kły. Otrzymany wisiorek powiesiłam na szyi i schowałam pod bluzką - uznałam, że lepiej się z nim nie rozstawać.

Mephisto przekonał mnie, że powinnam rozpocząć kształcenie się na egzorcystę. Zabawne. Z tego co było mi wiadomo to ja w całej okolicy najbardziej nadawałam się do bycia wyegzorcyzmowaną. Z drugiej jednak strony faktycznie, uczęszczanie na takie zajęcia jak demonologia mogło pomóc mi w zrozumieniu moich własnych umiejętności... poza tym muszę przyznać, że byłam ciekawa jako co by mnie sklasyfikowano.

Miało mnie obowiązywać kilka zasad. Poza oczywistościami zawartymi w regulaminie szkoły miałam się stosować do dwóch dodatkowych. Nie wolno mi było zabić żadnego człowieka (tak jakby trzeba było mi o tym przypominać...) i nikt nie mógł zobaczyć moich płomieni. Czyli krótko mówiąc miałam przed wszystkimi udawać zwyczajnego człowieka, który po prostu trochę różni się fizycznie od reszty. O moich zdolnościach miało wiedzieć tylko grono kilku wybranych nauczycieli prowadzących zajęcia z egzorcyzmów.

Dostałam trzy klucze, pierwszy z nich otwierał drzwi wejściowe starego akademika. Zgodnie ze słowami Mephisto mieszkało tam poza mną tylko dwoje lokatorów, bracia Okumura – jeden był nauczycielem i miał mieć mnie na oku a drugi był uczniem tak jak ja uczęszczającym na zajęcia z egzorcyzmów:

- W jego przypadku dodatkowe zasady wyjątkowo cię nie obowiązują, możesz wobec niego postępować i powiedzieć mu cokolwiek uznasz za stosowne. Macie ze sobą wiele wspólnego. – tak opisał go Mephisto

- Czy to znaczy, że mogę go nawet zabić? – zapytałam wtedy siląc się na sarkazm. Uznałam, że znam charakter Mephisto już na tyle dobrze, że mogę sobie pozwolić na taki żart.

- Z chęcią zobaczyłbym jak próbujesz. – odparł i wybuchnął śmiechem, wyraźnie rozbawiony na myśl o potencjalnym przedstawieniu. Przyznam, że jego reakcja mnie zaintrygowała. Kim mógł być ten chłopak? Czyżby był tak dobry w sztuce egzorcyzmu? A może nie byłam jedynym dziwolągiem w tej szkole? Postanowiłam jednak na razie przemilczeć te pytania, pewnie i tak się w końcu dowiem. Teraz były ważniejsze sprawy.

Drugi klucz oczywiście otwierał drzwi mojego pokoju w akademiku, numer czterysta siedem. Miałam wrażenie, że Mephisto umieścił mnie w pokoju o takim numerze specjalnie, przez to, że uznałam Kosę za cyfrę siedem. Liczba cztery w języku japońskim też brzmi jak śmierć.

Ostatni z kluczy był wyjątkowy. O ile wierzyć Mephisto (jeszcze nie miałam okazji się przekonać) klucz ten przekręcony w dowolnych drzwiach otwierał przejście do ukrytego budynku w którym odbywać się miały zajęcia z egzorcyzmów.  Użycie klucza na terenie owego budynku otwierało drogę powrotną do ostatniego zewnętrznego miejsca, w którym klucz ten został użyty. Mogłam więc „teleportować” się z mojego pokoju bezpośrednio na zajęcia dla egzorcystów. Szkoda tylko, że nie dostałam podobnego klucza z przejściem do głównego budynku szkoły. Zawsze miałam problem z rannym wstawaniem a to pozwoliłoby mi zyskać kilka dodatkowych minut snu.

Nagle dotarł do mnie dziewczęcy głos:

- Cześć, jestem Naomi.

Podniosłam wzrok. Spod okularów uśmiechała się do mnie wysoka dziewczyna o długich blond włosach i zielonych oczach. Wyciągała w moim kierunku dłoń w geście przywitania. Ogarnął mnie lęk, co jeżeli uścisnę jej dłoń i nagle ogarną ją płomienie? Nie wiedziałam przecież jak moja nowa moc działa. Teoretycznie płomienie zniknęły gdy zakryłam pęknięcie w wisiorku ale przecież wczoraj wywołałam je nie posiadając jeszcze przeklętego przedmiotu i będąc człowiekiem.

Zakłopotana odruchowo podniosłam rękę i chwyciłam się za szyję niechcący odsłaniając jedno z moich uszu. Dziewczyna spojrzała na nie ale nie skomentowała ani nawet nie zmieniła przyjaznego wyrazu twarzy. Jedynie cofnęła dłoń i przypatrywała mi się uważnie.

- Jestem Erika. Miło cię poznać. Wybacz, jestem rozkojarzona, to mój pierwszy dzień tutaj. – bąknęłam mając nadzieję, że w jakiś sposób tłumaczy to moje zachowanie. Oczywiście zapomniałam o tym, że powinnam ukrywać kły. Niech to szlag.

- Nie ma sprawy, ja też się denerwuję. Też w tym roku zaczynam.– jej uśmiech stał się szerszy – Wszyscy z którymi do tej pory gadałam są już rok albo dwa lata wyżej i zostali w szkole w czasie wakacji. Inni pierwszoroczni pewnie pojawią się dopiero za tydzień, na oficjalnej uroczystości rozpoczęcia roku.

Wtedy dołączyła do nas grupka młodych osób, trzech chłopaków. Dość dziwna kombinacja, jeżeli by ktoś mnie pytał. Jeden z chłopaków był wysoki, miał brązowe włosy pofarbowane u góry na blond co upodabniało go w moim mniemaniu do skunksa. W jego uszach widoczne były kolczyki, ewidentny buntownik. Obok stał niski, ostrzyżony na łyso niepozorny dzieciak o wyglądzie mnicha. Trzeci z kolei wyglądałby całkiem przeciętnie gdyby nie pofarbowane na różowo włosy. Ten ostatni zbliżając się do nas zawołał wesoło:

- Hej, Naomi! Mieliśmy ci pokazać gdzie jest stołówka... – i zauważywszy mnie szybko dodał, nie zmieniając przyjaznego tonu głosu - oh, cześć... nie widziałem cię tu wcześniej. Jesteś nowa?

- Tak, przyjechałam dzisiaj. Mam na imię Erika. Będę na pierwszym roku. – odpowiedziałam po czym szybko dodałam czując, że kiszki mi marsza grają. W końcu od wczoraj nic nie jadłam. – Jeżeli nie macie nic przeciwko też wybrałabym się do stołówki. Umieram z głodu!  

Na szczęście wciąż miałam w kieszeni trochę drobnych, powinno starczyć na kilka drożdżówek.

- Jasne, zaraz tam pójdziemy. Miło cię poznać. Jestem Shima, to jest Bon –  wskazał na buntownika – i Koneko. Jesteśmy na 2 roku.

- Dzięki Shima ale naprawdę potrafię się sam przedstawić. – fuknął na przyjaciela chłopak przedstawiony jako Bon – Jestem Ryuuji Suguro. Dla przyjaciół Bon. Jednak ty się do tej grupy póki, co nie zaliczasz. I nieprędko do niej dołączysz.

Spojrzałam na niego z zaskoczeniem. Dlaczego był dla mnie taki niemiły? Niczym sobie nie zasłużyłam na takie traktowanie. Czyżby wreszcie znalazł się ktoś, kto uznał mój nietypowy wygląd za coś złego?

Chłopak najwyraźniej nie miał zamiaru nic powiedzieć na swoje usprawiedliwienie. Odwrócił się do nas tyłem i ruszył w stronę jednego z budynków.

- Nie miej mu tego za złe, to naprawdę dobry gość – odezwał się przepraszającym tonem „mnich” Koneko – Po prostu przypominasz mu kogoś. Chodź, stołówka jest w tą stronę.

Ruszyliśmy za Bonem czy raczej jak sobie życzył bym go nazywała - Suguro. Zastanawiało mnie co powiedział „mnich” toteż po kilku krokach zapytałam.

- Co masz na myśli mówiąc, że mu kogoś przypominam?

- Wiesz, masz bardzo charakterystyczną urodę – do głosu doszedł różowowłosy zanim Koneko zdołał cokolwiek powiedzieć – Rzadko spotyka się ludzi o szpiczastych uszach i takich zębach.

 Spojrzałam na niego ze strachem i odruchowo zasłoniłam dłonią usta co wywołało chichot chłopaka

- Nie martw się, to tylko dodaje ci uroku. – kontynuował. – Po prostu jeden chłopak z naszej klasy, Rin Okumura też ma te rzadkie cechy a tak się składa, że się z Bonem wzajemnie nie znoszą.

 - Więc to to miał na myśli Mephisto! – zawołałam. Nagle stało się dla mnie jasne dlaczego tak mnie do chłopaka porównywał. Faktycznie miałam z tym Rinem wiele wspólnego. Ciekawa byłam czy faktycznie też jest taką istotą jak ja.

- Oh, znasz dyrektora? – Shima zaczął przyglądać mi się uważnie. Coś mi mówiło, że nie chodzi o sam fakt, że wspomniałam o tej osobie.

- Myślałam, że dyrektor nazywa się Johann Faust Piąty. – wtrąciła Naomi, Shima zarumienił się. Z opresji wyratował go Koneko:

- Zgadza się, nasz dyrektor to Johann Faust Piąty. Po prostu niektórzy uczniowie nazywają go Mephisto. Tak się jakoś przyjęło... Ale lepiej nie używaj tego imienia. Mephisto... to znaczy dyrektor nie byłby zadowolony gdyby zbyt wiele osób zaczęło go tak nazywać.

Wyczułam w słowach Koneko dziwną nutę, nie kłamał ale umiejętnie dobierał słowa, jakby chciał czegoś zdradzić. Jednocześnie zauważyłam, że on i jego przyjaciel przyglądają mi się jeszcze uważniej.

- No tak, podsłuchałam gdzieś jak ktoś mówi w ten sposób o dyrektorze i mi się spodobało. – ponownie chwyciłam się za szyję w geście zażenowania. Wiedziałam, że chłopcy mi nie wierzą ale przedstawienie odegrałam głównie dla Naomi. – Powinnam chyba mówić o dyrektorze z nieco większym szacunkiem. W końcu prowadzi jedną z najbardziej prestiżowych szkół w kraju.

Dotarliśmy do stołówki. Gdy zobaczyłam ceny w automacie sprzedającym karty na jedzenie złapałam się za głowę. Przecież ja tu umrę z głodu! Na szczęście naszych troje przewodników (Bon już do nas dołączył) znało lokalizację szkolnego sklepiku gdzie ceny były dziesięć razy tańsze przy czym asortyment zawierał głównie różnego rodzaju kanapki a nie wykwintne dania.

Kupiłam cztery duże drożdżówki (dwie na teraz – umierałam z głodu, jedną na kolację i jedną na śniadanie) i pożegnałam się z nowymi znajomymi tłumacząc, że muszę się rozpakować. Odprowadzili mnie pod drzwi akademika. Budynek był naprawdę stary i przypominał bardziej nawiedzony hotel niż akademik. Na chłopcach chyba nie zrobiła wrażenia ani nietypowa lokalizacja ani sam wygląd budynku. Jedynie Naomi wyglądała na zdziwioną.

- Dlaczego przydzielili cię tutaj? W innej części campusu jest ładny, nowy akademik. Wszyscy tam mieszkają! – zawołała.

- Hmm – zastanowiłam się nad odpowiedzią, domyślałam się, że dostałam taki a nie inny przydział ze względu na bezpieczeństwo innych uczniów, i być może mój własny komfort – nie musiałam się tak kryć mieszkając pod dachem tylko z braćmi Okumura którzy najwidoczniej sami kryli podobny do mojego sekret – ale to nie było wyjaśnienie które mogłabym przedstawić publice – Cóż, podejrzewam, że ma to związek z tym, że tak późno się zapisałam, jeszcze wczoraj myślałam, że wyląduję w niewielkim liceum w moim mieście. Być może w nowym akademiku nie było już miejsc.

- Może... ale mimo wszystko... ten akademik wygląda strasznie, na pewno jest nawiedzony! – upierała się Naomi. Kątem oka zauważyłam, że chłopcy wymieniają między sobą uśmieszki.

- Nigdy nie bałam się duchów. – odpowiedziałam stanowczym tonem.

Rzeczywiście, nigdy, nawet gdy jeszcze byłam dzieckiem nie przerażały mnie żadne niematerialne byty. Byłam przekonana, że nie mogą mi zrobić krzywdy bo nie mają ciała. Oczywiście, wiedziałam teraz, że na świecie istnieją groźniejsze stworzenia niż dusze zmarłych, jakby nie patrzeć nawet ja byłam teraz taką istotą. Ale wiedziałam teraz również, że nie jestem bezbronna. Ta świadomość mi wystarczała by wejść samotnie do potencjalnie nawiedzonego budynku.

- Do zobaczenia. – uśmiechnęłam się do towarzyszy i przekroczyłam próg mojego nowego domu.