Rozdział 1 - Spotkanie

- Erika, zejdź na dół. Mamy gości!

Wydawszy z siebie głośne westchnienie odłożyłam na bok czytaną książkę i podniosłam się z łóżka. Goście. Oczywiście. Rodzice znów zaprosili kogoś ze swoich licznych znajomych i oczekują, że podobnie do nich będę odgrywać rolę dobrej gospodyni.

- Zaraz przyjdę! – odkrzyknęłam i udałam się w stronę schodów.

Mój pokój jako jedyny znajdował się na poddaszu, co miało szereg zalet. Przebywając tam byłam oddzielona od codziennego zgiełku a zasypiając wieczorem widziałam przez okno w dachu rozgwieżdżone, nocne niebo.

Tym razem skorzystałam z kolejnej możliwości jaką dawała mi nietypowa lokalizacja. Ułożenie schodów sprawiało, że mogłam niezauważona obserwować, co się dzieje piętro niżej. W salonie, obok moich rodziców siedziała znajomo wyglądająca para, kobieta i mężczyzna. Nie byłam w stanie sobie przypomnieć gdzie mogłam ich wcześniej widzieć ale z pewnością widziałam już wcześniej przynajmniej jedną z tych osób. Kobieta miała tak charakterystyczny kolor włosów - ciemny róż przechodzący gwałtownie w blond. Ubrana też była nietypowo, jej ciała nie osłaniało nic poza skąpą górą od bikini i szortami. Trudno byłoby ją z kimś pomylić. Mężczyzna wyglądał całkiem zwyczajnie, krótkie brązowe włosy, ciemne ubranie. Właściwie jedyną nietypową rzeczą w nim był naszyjnik z dużym wisiorkiem w formie krzyża. Czyżby był to jakiś ksiądz?

Dotarł do mnie fragment rozmowy.

 - Wasza wizyta chyba nie ma nic wspólnego z... – głos mamy załamał się w tym momencie i spojrzała z przerażeniem na towarzyszy.

- Spokojnie Helen, mamy do załatwienia sprawę w okolicy i postanowiliśmy cię przy okazji odwiedzić. To nie ma związku z tobą ani twoją rodziną. – różowowłosa kobieta położyła dłoń na ramieniu mamy i uśmiechnęła się.

Coś mi mówiło, że kobieta nie jest z mamą zupełnie szczera. Nie, nie kłamała. Od dzieciństwa potrafiłam wychwycić kłamstwo a w wypowiedzi nieznajomej nie wyczułam tej charakterystycznej, fałszywej nuty. Ale miałam przeczucie, że kobieta ślizga się na granicy prawdy. Zacisnęłam dłoń trzymaną na barierce a drewno wydało dźwięk protestu. Oczy zgromadzonych skierowały się w moją stronę. Przywołałam na twarz uśmiech i wydając z siebie śmiałe – Dzień dobry – swobodnym krokiem zeszłam do salonu.

- To nasza córka Erika. Eriko, to moja dawna znajoma Shura i jej przyjaciel Akai. – mama przedstawiła nas i wskazała mi bym usiadła.

Kiwnęłam grzecznie głową do przybyłych i usiadłam obok mamy kierując wzrok na okno. Nie miałam zamiaru brać czynnego udziału w konwersacji. Znajoma miała jednak najwidoczniej inne plany:

- Jak ty wyrosłaś. Ostatni raz widziałam cię, gdy byłaś małym dzieckiem. Dopiero teraz widać, po kim odziedziczyłaś geny. Wykapany tata.

Ponownie w jej głosie wyczułam nutę nieszczerości niebędącej jednak kłamstwem. Na dodatek świdrowała mnie teraz wzrokiem, jakby chciała dostrzec coś więcej niż tylko moją powierzchowność. To przywołało u mnie wspomnienia. Istotnie, widywałam ją czasem we wczesnym dzieciństwie, przychodziła do naszego domu by pogawędzić z moją mamą. Pamiętam ten jej wzrok, patrzyła na mnie tak jakby spodziewała się, że zaraz coś ze mnie wyskoczy jak diabeł z pudełka. Nie lubiłam jej. Cieszyłam się, gdy przestała się pojawiać w moim życiu.

Co do jednego miała rację. Istotnie byłam bardzo podobna do taty. Właściwie nie mogłam w sobie znaleźć żadnej cechy która jednoznacznie wskazywałaby na mój związek z rodzicielką. Mama pochodziła z Europy północnej, miała blond włosy, niebieskie oczy i białą skórę która pod wpływem słońca szybko stawała się różowa. Ja nie wyróżniam się w Japonii niczym szczególnym. Podobnie jak mój tata mam tak powszechne tu czarne włosy i żółtą skórę. Moja szczupła budowa ciała upodabnia mnie do licznych sióstr taty a charakterystyczny zadarty nosek z pewnością odziedziczyłam po mojej babci a jego mamie. Jedynym problemem jest kolor oczu, tata i jego najbliższa rodzina mają zielone oczy a kolor moich jest czymś pomiędzy ciemną zielenią a brązem. Nie może to być jednak ślad po genach mamy – w jej rodzinie nie ma nikogo o ciemnym kolorze oczu, dominuje tam kolor niebieski lub szary.

- Najwyraźniej tata ma silne geny. – odpowiedziałam głosem pozbawionym emocji, powtarzając wyjaśnienie jakie przedstawili mi rodzice gdy kiedyś, jako dziecko zapytałam o to dziwne podobieństwo.

- Tak uważasz? – kobieta powiedziała to tak cicho, że nie byłam pewna czy rzeczywiście wydała z siebie jakikolwiek głos a gdy podniosłam wzrok chcąc się upewnić... zaczęła już ożywioną rozmowę z moimi rodzicami ignorując mnie zupełnie.

Pogrążyłam się we własnych myślach. Czy faktycznie zgadzałam się z przedstawionym mi wyjaśnieniem? Nie. Niezupełnie. Jakkolwiek silne byłyby geny taty musiałabym odziedziczyć po mamie chociaż część cech. No i ten kolor moich oczu... Kiedyś przypuszczałam, że być może jestem dzieckiem mojego ojca z inną kobietą, o mniej egzotycznej urodzie jednak mama zarzekała się, że to ona mnie urodziła a w jej słowach nie czułam kłamstwa. No i były też dokumenty – z pobytu mamy w szpitalu, akt mojego urodzenia, data ich ślubu przypadająca na 9 miesięcy przed moim urodzeniem.... Kolejne wyjaśnienie, jakie przychodziło mi do głowy – że zostałam poczęta metodą in-vitro też nie wchodziło w rachubę. Dlaczego mieliby decydować się na in-vitro tuż po ślubie? Byli młodzi, mieli jeszcze czas na dziecko, gdyby zechcieli nawet teraz mogliby się postarać o to bym miała brata albo siostrę i nikogo by to nie zdziwiło. Wyjaśnienie z silnymi genami było jedynym z którym mogłam się zgodzić.

- Niedługo zajdzie słońce, musimy ruszać.

Z rozmyśleń wyrwał mnie głos Akai’a. Podniosłam wzrok. Mężczyzna stał w drzwiach oparty o framugę. W dłoni trzymał... pistolet?

- Racja. Do zobaczenia Hellen, Taizo. – różowowłosa wstała, kiwnęła głową do moich rodziców i ruszyła w stronę drzwi. Tam odwróciła się jeszcze i popatrzywszy na mnie dodała – Uważaj na siebie Eriko.

- Do widzenia. – powiedziałam i gdy tylko goście zniknęli za drzwiami uciekłam do swojego pokoju gdzie położyłam się na łóżku zakładając ręce za głowę. Leżałam tak obserwując w oknie nad głową ciemniejące szybko niebo i rozmyślając.

„Uważaj na siebie”. Tak powiedziała ta dziwna kobieta. Nie wiedziałam co o tym sądzić. Nie lubiłam jej i niemal czułam, że słowa w jakiś sposób zawierają groźbę. A może było to tylko ostrzeżenie? Ale przed czym? Prowadziłam spokojne życie, po wakacjach miałam iść do nowej szkoły, nic wielkiego, ot szkoła średnia najbliżej mojego domu, bez prestiżu. Nie przepadałam za tłumami więc raczej unikałam miejsc typu dyskoteki. Owszem, lubiłam czasem samotnie wyjść na spacer w nocy by popatrzeć w gwiazdy ale okolica w której mieszkałam uchodziła za bezpieczną. Więc w czym rzecz? Ktoś inny na moim miejscu pewnie uznałby to za zwykły, grzecznościowy tekst na pożegnanie, ale czułam, że zawiera ukryte znaczenie. Nagle, za oknem dostrzegłam cień przemykający na tle granatowego już nieba. Zerwałam się na równe nogi i skoczyłam do okna. Nad moim domem krążył czarny kształt... istota zniżyła lot i dostrzegłam, że jest to ogromny kruk. Kruk wielkości człowieka!

Stworzenie zniknęło poniżej krawędzi dachu i usłyszałam dźwięk rozbijanej piętro niżej szyby. Było dla mnie jasne, że owa krukopodobna istota wylądowała na dole, w pokoju gdzie wciąż zapewne przebywali moi rodzice. Niewiele myśląc zbiegłam po schodach i stanęłam w drzwiach. Istota wielkością i kształtem przypominała człowieka jednak jej ciało obrośnięte było czarnymi piórami, w miejscu jej ust i nosa znajdował się czarny dziób a jej dłonie i stopy zakończone były szponami... Na podłodze leżała moja mama trzymając się za zranione ramie a ojciec usiłował odgonić stworzenie. Zauważył mnie.

- Erika! Nami się nie przejmuj! Uciekaj! – krzyknął panicznie a stworzenie przeniosło wzrok na mnie.

Spoglądające na mnie oczy błysnęły czerwienią. Istota machnęła ręką i ojciec wylądował po drugiej stronie pokoju, upadając rozbił stojącą lampę. To wywołało zwarcie i światło w całym domu zgasło. Ledwie mogłam dostrzec co się dzieje. Widziałam tylko te błyszczące czerwienią oczy wpatrzone we mnie i zbliżające się. Próbowałam się cofnąć, potknęłam się o coś i upadłam. Poczułam jak szpony chwytają mnie za bluzkę i podnoszą w górę. Zaczęłam się szarpać ale istota trzymała mnie mocno, zdawało się, że moje uderzenia nie robią na niej żadnego wrażenia. Paznokciami nie byłam w stanie nawet zadrasnąć jej skóry.

- Ihdziessz zhe mnhą!

Stworzenie warknęło nieludzkim, skrzekliwym głosem i pociągnęło mnie w stronę okna. Drogę zagrodziła mu moja mama. Spojrzenie, jakim obdarzyła ją istota zwiastowało śmierć. Wiedziałam to. Nigdy wcześniej nie czułam takiego strachu, lęk nie był tak silny nawet, gdy istota zmierzała w moją stronę. Wtedy bałam się tylko o siebie. Miałam wtedy nawet wątłą nadzieję, że może rodzice zdołają uciec, gdy stworzenie będzie mną zajęte. Teraz jednak najwyraźniej to nie moje życie wisiało na włosku tylko życie mojej mamy. Mogłam nie być do niej podobna, mogłam myśleć, że nie jestem jej biologiczną córką, mogła mnie irytować jej ekstrawertyczna osobowość. Ale kochałam ją i nie mogłam pozwolić by zginęła na moich oczach. Strach zastąpiła wściekłość.

Nagle istota już mnie nie trzymała a ja siedziałam na podłodze, ledwie docierało do mnie co się wokół mnie dzieje. Zadziałałam instynktownie. Skoczyłam na istotę. Pomieszczenie oświetlała dziwna iluminacja, wciąż było ciemno jednak krawędzie przedmiotów jak i wszystkie kolory były doskonale widoczne, miałam wrażenie, że zwiększył się kontrast. Widziałam strach i szacunek w oczach istoty, nie mogłam tego zrozumieć. Dlaczego? Przecież jeszcze chwilę wcześniej wszelki mój atak nie robił na niej żadnego wrażenia. Chwyciłam szponiastą dłoń stworzenia i zobaczyłam, że pokrywa się ona czarnymi płomieniami... Płomieniami, które pokrywają moje własne ciało, które wywołują w pomieszczeniu tą dziwną iluminację!

Nagle usłyszałam odgłos wyważanych drzwi wejściowych i kilka sekund później w pomieszczeniu pojawili się Shura i Akai. Rozległ się odgłos wystrzału i istota której dłoń wciąż trzymałam zadrżała i zamieniła się w dym. Dłuższą chwilę spoglądałam w miejsce gdzie istota zniknęła nie mogąc w to uwierzyć. Czarne płomienie na mojej dłoni wciąż płonęły. Kątem oka zobaczyłam, że różowowłosa odczepia cos przypiętego do paska, była to przeźroczysta kulka. Kobieta wymamrotała kilka słów a kula uniosła się w powietrze i rozświetliła pomieszczenie jasnym, białym światłem. Płomienie na mojej dłoni osłabły i zgasły a ja poczułam się bardzo słaba. Osunęłam się na kolana a podłoga zaczęła zbliżać się do mojej twarzy jakby w zwolnionym tempie... Upadłam. Walcząc o utrzymanie resztek świadomości usłyszałam jak tata krzyczy:

- Zawsze pojawiacie się, gdy jest już za późno! Przeklęci egzorcyści!

Potem była już tylko ciemność.