Rozdział 22 - Zimowa przygoda. Część 1.

- Pospiesz się!  – poganiał mnie Rin.

- Zaraz! Muszę się dokopać. Trochę cierpliwości. Pamiętaj, że te sanki to był twój pomysł!

Buszowałam w głębi garażu przerzucając graty, które uzbierały się tam od wiosny. Jeden rower, drugi, trzeci, wędki taty, kopaczka i grabie, jakaś deska i kawałek blachy… W końcu znalazłam. Moje stare sanki, które dostałam jako prezent na 8 urodziny. Były może trochę zmaltretowane, ale z pewnością wciąż nadawały się do jazdy.

- Mam! – zawołałam i pospiesznie przejechałam przygotowaną wcześniej świeczką po śluzach przywracając im gładkość. – No, gotowe. Możemy iść.

Wyszłam z garażu mrużąc oczy oślepiona przez śnieg odbijający promienie słoneczne. Yukio i Rin czekali na mnie przy bramie. Gdy tylko do nich dotarłam starszy z bliźniaków wskoczył na ciągnięte przeze mnie sanki i zawołał:

- To w drogę!

- Hej! Co ty wyprawiasz? – zawołałam oburzona.

- I tak będziesz przecież ciągnąć sanki… -– odparł chłopak wyraźnie zdziwiony

- Sama sanki są lekkie! - odburknęłam. – Nie mam tyle pary w łapach co ty!

- Pomogę ci ciągnąć Rina a potem Rin pociągnie nas na zmianę.– zasugerował Yukio. – Ruszajmy już. Chcemy załatwić sprawę przed zachodem słońca.

- Niech będzie. – mruknęłam i przy pomocy drugiego chłopaka ruszyłam sanki ciągnąć je w kierunku majaczącego się nad miasteczkiem wzgórza. Wzgórza, które zdaniem towarzyszącego mi egzorcysty stało się siedzibą demona.

- Masz jakiś pomysł, co to może być? – zagadnęłam towarzysza.

- Trudno powiedzieć. To, co powiedział twój ojciec mogłoby wskazywać na Szrenika albo Yeti. – odparł Yukio nagle otrzymując trafienie śnieżką w plecy i zatrzymując się – RIN!

- Przecież to zabawne! – odparł starszy z chłopaków zabierając się za lepienie kolejnej kulki.

- Zabawne tylko dla… ciebie. – próbował odpowiedzieć egzorcysta ale szybko zorientował się, że jego wypowiedź przestała już pasować do kontekstu – w trakcie gdy mówił sama również ulepiłam śnieżną kulkę i cisnęłam ją Rinowi w twarz. Chłopak nie pozostał mi dłużny.

- Mamy zimę. – wyjaśniłam trzymając w dłoni kolejną śnieżkę gotową do rzutu.

- Rozumiem Rina bo on zachowuje się tak cały czas. Ale ty? - odparł chłopak stanowczo – Nie wiedziałem, że jesteś taka dziecinna…

- Nie jestem. – burknęłam odrzucając śnieżkę gdzieś w bok – Po prostu nie lubię jak ktoś mnie atakuje zza pleców.

Fakt był jednak taki, że zachowanie Rina obudziło we mnie ducha rywalizacji. Mógł być sobie lepszy w kuchni, ale nie miałam zamiaru pozwolić by okazał się lepszy na jakimkolwiek innym polu. Nawet, jeżeli chodziło o głupią bitwę na śnieżki.

- To ja oberwałem. – przypomniał mi młody egzorcysta.

- Długo będziemy tak stać? – mruknął Rin rozkładając się wygodnie na sankach – Chodźmy już zapolować na tego Yeti. Wio koniki!

- Czy ja wyglądam na konia pociągowego!?! – zawołałam ze złością.

- Tak. – zaśmiał się Rin.

- Pamiętaj, że później twoja kolej. – odparł Yukio spokojnym tonem nic nie robiąc sobie najwidoczniej z obelg brata. Następnie spojrzał na mnie intensywnym wzrokiem i dodał: – Miałaś prowadzić. W którą stronę teraz?

Świadomie lub nie egzorcysta odwołał się do mojego poczucia obowiązku. Miastu zagrażał bliżej niezidentyfikowany demon a ja traciłam czas reagując na głupie docinki. Westchnęłam i obrzuciwszy jeszcze raz Rina ponurym spojrzeniem wskazałam jedną z odnóg najbliższego skrzyżowania. 

Niedługo później dotarliśmy do skraju miasteczka. Droga urywała się tu przechodząc nagle w pokrytą śniegiem łąkę. Pas bieli (bo przecież nie zieleni – zważywszy na porę roku) unosił się coraz bardziej w górę przechodząc płynnie w zbocze wzgórza znanego mi dobrze z dzieciństwa.

- Tata miał rację.– mruknęłam patrząc na jednolitą warstwę wcale nie tak świeżego białego puchu – Nikt się tu nie zapuszczał od dłuższego czasu. Zwykle w śniegu wydeptana jest wyraźna ścieżka. Wygląda na to, że koniec przejażdżki, Rin.

- Dlaczego?!? – zapytał wyraźnie zdziwiony kolega.

- A chcesz się zamienić w bałwana? – przewróciłam oczami – Trzeba ponieść sanki. Śnieg jest za głęboki.

Półdemon zrobił zawiedzioną minę, ale posłusznie zszedł z sanek i przeniósł je ponad najbliższą zaspą.

- Nie martw się. Jeszcze sobie pojeździsz. O tam jest niezły tor saneczkowy. – wyciągnęłam rękę wskazując na majaczący się ponad nami porośnięty drzewami fragment zbocza.

Oczy chłopaka zaświeciły się a on sam chwilę później znajdował się już kilka metrów przede mną wbiegając na wzgórze.

- Hej! Zaczekaj na nas! – zawołałam przedzierając się w szybkim tempie przez zaspy by dogonić starszego z bliźniaków. Za sobą usłyszałam, że Yukio również zerwał się do biegu.

Na szczyt dotarłam krótko po Rinie. Młodziak siedział na sankach spoglądając w dół, na drzewa tworzące coś w rodzaju slalomu. Był to fragment zbocza, który wskazywałam wcześniej.

- To tutaj? – zapytał, gotowy by ruszyć.

- Tak, ale… - próbowałam mu odpowiedzieć, wyjaśnić, że tor nie jest jeszcze gotowy do jazdy lecz chłopak już sunął w dół zbocza.

Szybko zrozumiał swój błąd. Głęboki na kilkanaście centymetrów puch tylko częściowo ustępował pod wpływem pędu. Przed sankami szybko narastała bariera ze śniegu, która w końcu stała się zbyt duża. Rozpędzone sanki zatrzymały się gwałtownie i odchyliły do przodu a Rin spadł z nich i turlał się jeszcze kolejne kilka metrów aż uderzył jedno z drzew.

- Nic ci nie jest!?! – zawołałam zbiegając w dół.

- Kiepska ta górka. – odparł Rin energicznie otrzepując się ze śniegu i podnosząc z ziemi miecz, który w czasie jazdy trzymał na kolanach. Wyglądało na to, że chłopak jest cały - na jego twarzy widoczne było tylko lekkie, zaczynające się już goić zadrapanie.– Naleciało mi za kołnierz.

Odetchnęłam z ulgą. Obserwując jego upadek widziałam tylko normalnego nastolatka staczającego się ze stromego bądź co bądź zbocza. Dopiero teraz, patrząc na oblepionego śniegiem Rina zdałam sobie sprawę, że sytuacja nie była aż tak groźna. Rin nie był przecież zwykłym 17latkiem. Przy jego sile i zdolnościach regeneracji taki upadek to był pikuś.

- Górka jest w porządku tylko trzeba wiedzieć, co się robi. – wyjaśniłam a na moich ustach zagościł krzywy uśmiech – brak pomyślunku Rina oznaczał dla mnie punkt w mojej cichej rywalizacji. Z kieszeni wyciągnęłam zwiniętą plastikową torbę i rozprostowałam ją, wyjaśniając: – Najpierw kilka razy trzeba zjechać na tym. Żeby trochę ubić tor.

- Super! – zawołał chłopak wyrywając mi torbę z ręki i rzucając się do przodu z zamiarem wbiegnięcia z powrotem na górkę. - Ja pierwszy!

- Nie tak szybko.  – krzyknęłam oburzona i odwróciłam się próbując złapać kolegę. Ten jednak już stał patrząc w jakiś wysoko położony punkt.

To, co zobaczyłam podążając za jego wzrokiem sprawiło, że na moment stanęłam jak wryta. Ponad nami, na samym szczycie wzniesienia dostrzegałam pokaźnych rozmiarów istotę porośniętą mieszaniną białego i szarego futra. Z tej odległości mogłabym uznać, że widzę niedźwiedzia gdyby nie otaczająca stwora na promień kilku metrów najprawdziwsza burza śnieżna.    

- Co wy wyprawiacie? Mieliście trzymać się blisko mnie! Rin! Jesteś cały oblepiony śniegiem… - z góry dobiegł nas głos zasapanego Yukio, który właśnie dotarł do punktu gdzie rozpoczynał się tor. Najwidoczniej jeszcze nie zauważył kreatury. Istota wydała z siebie ogłuszający ryk i podniosła przednie łapy a śnieg znajdujący się bezpośrednio przed nią uniósł się ponad ziemię, po czym runął w dół zbocza tworząc lawinę pędzącą w naszą stronę. Egzorcysta z przerażeniem spojrzał w górę i wydawszy z siebie ciche przekleństwo zaczął zbiegać na łeb na szyję byle dalej od zbliżającego się w szybkim tempie tabunu śniegu.

Rozejrzałam się wokół szukając jakiejś kryjówki. Było dla mnie jasne, że choć ja i Rin zdołalibyśmy uciec zmęczony Yukio z pewnością zostałby wkrótce pogrzebany pod naporem białego puchu. Był tylko człowiekiem.

Mój wzrok zatrzymał się na znajdującej się w pobliżu półce skalnej, którą czasem odważniejsi (czy raczej głupsi) miejscowi miłośnicy białego szaleństwa wykorzystywali do skoków. Rozpędzony śnieg powinien pozostawić za nią niewielką przestrzeń.

- Szybko! Tutaj! – zawołałam biegnąc w kierunku uskoku a następnie kucając tuż za nim, z twarzą przyciśniętą do skały.

Yukio dotarł na miejsce dosłownie w ostatniej chwili. Gdy tylko zdołał się skulić przetoczyły się ponad nami kilogramy śniegu. Zamknęłam oczy i zakryłam głowę rękami. Na plecach czułam pojedyncze uderzenia, które wkrótce zamieniły się w napierający ucisk, gdy przestrzeń za mną napełniała się śniegiem. Trwało to zaledwie kilkadziesiąt sekund jednak chwila ta wydawała mi się wiecznością. Wreszcie huk spadającego śniegu zastąpiła cisza a ja otworzyłam oczy.

Zgodnie z przewidywaniami moja twarz znajdowała się w niewielkiej przestrzeni, jaką rozpędzony śnieg pozostawił przeskakując poza półkę niesiony siłą pędu. Obok mnie dostrzegłam gramolącego się Rina. Z jego drugiej strony kucał Yukio. Oczy miał wciąż zamknięte a jego złożone na głowie dłonie trzęsły się lekko.

- Wszystko w porządku? – zapytałam zerkając na nauczyciela.

- To Yukshe. Śnieżny Szaman. – odparł chłopak otwierając nareszcie oczy i poprawiając okulary by obrzucić zaniepokojonym wzrokiem okolicę. – Musimy wracać. To nie jest coś, co dam radę zabić sam.

-  Przecież masz nas. – powiedział starszy z bliźniaków.

- Żaden uczeń nie da sobie rady z demonem 3 rzędu. Nawet ty Rin.  – wyjaśnił Yukio - Ostatnim razem do pokonania go trzeba było zaangażować 8 egzorcystów.

- To bydle zniszczyło nasz tor saneczkowy! – krzyknął Rin wskazując na zasypane śniegiem drzewa. – Może i nie dam mu rady, ale na pewno spróbuję!

I zanim zdążyliśmy zaprotestować porywczy chłopak chwycił futerał z mieczem i wstał nawołując:

- Najpierw spuszczasz na nas lawinę a teraz się kryjesz?! Chodź tu ty przeklęta kulo sierści!

- Przestań! Nie możemy pozwolić żeby to tu przylazło! – ofukałam półdemona ciągnąc go z powrotem do kryjówki a gdy jego brat pokiwał głową aprobując moje słowa dodałam: – Najpierw musimy opracować plan.

Twarz Yukio zastygła w wyrazie osłupienia.