Rozdział 31 - Zmiany. Część 1.

Następnego ranka obudziły mnie promienie Słońca przenikające przez zasunięte zasłony. W pierwszej chwili nie za bardzo pojmowałam dlaczego w kącikach oczu zalegają wyschnięte kryształki soli. Wkrótce jednak zdałam sobie sprawę, że są to pozostałości wczorajszych łez a rozświetlające noc błękitne płomienie nie były tylko koszmarem. A taką miałam nadzieję, że gdy się obudzę to wszystko okaże się tylko złym snem... A więc Rin rzeczywiście wpakował się w tarapaty a ja pozwoliłam sobie na pogrążenie się w rozpaczy snując najczarniejsze scenariusze zamiast znaleźć jakiś sposób by mu pomóc albo przynajmniej przekonać się jak poważna jest sytuacja...

Dręczona wyrzutami sumienia podniosłam się z łóżka i podeszłam do okna rozsuwając zasłony. Zerknęłam na odległy las. Wszystko wyglądało całkiem zwyczajnie, po błękitnych płomieniach nie było śladu.

Z przeciwnego końca pokoju dobiegło mnie ciche mruknięcie. Spojrzałam w tamtym kierunku. Na łóżku służącym mi zwykle za tymczasową garderobę leżała jasnowłosa dziewczyna i mrużyła oczy, broniąc się przed nagłą jasnością jaka zapanowała w pokoju.

- Hej. – wymamrotała Yumi, trąc powieki i mrugając. Szybko jednak oprzytomniała a jej następne, przepełnione entuzjazmem słowa i mnie otrząsnęły z resztek snu - Ty naprawdę masz ogon!

Oczywiście... Załamana po wczorajszych wydarzeniach zupełnie zapomniałam o jej obecności i przed wstaniem z łóżka nie upewniłam się, czy charakterystyczny dodatek jest dobrze ukryty pod piżamą. Zwykle, nocując sama w pokoju nie zwracałam na to uwagi. Ukrywanie go pod ubraniem nie należało do najwygodniejszych, zwłaszcza w czasie snu.

- Chyba cię to nie dziwi. – mruknęłam, starając się by mój głos zabrzmiał obojętnie mimo odczuwanego zażenowania. Miałam szczęście, że świadkiem mojej pomyłki była tylko Yumi.

Koleżanka podskoczyła do mnie i spróbowała złapać poruszającą się przez zdenerwowanie kitkę. Zaskoczona cofnęłam się i obronnym ruchem przycisnęłam ogonek do siebie.

- Co ty wyprawiasz! – ofukałam przyjaciółkę – Bawisz się w kota czy jak?!

- Miau! – zawołała dziewczyna, posyłając mi figlarny uśmiech.

- Jesteś niemożliwa... - mruknęłam a mój wzrok padł nagle na stojący na szafce budzik, wskazówki pokazywały godzinę 7:30 – Hej... Co jest?

- Coś nie tak? – spytała koleżanka podążając za moim wzrokiem.

- Dlaczego nikt nas nie obudził?!? – spytałam zaniepokojona i zaczęłam krzątać się po pokoju zbierając ciuchy.

- A powinni? – Yumi patrzyła na mnie zdezorientowanym wzrokiem. – Myślałam, że zawsze nastawiasz budzik...

- Miałam inne rzeczy na głowie. – odparłam, plując sobie w brodę za wczorajszą dezorientację. – W każdym razie powinni byli sprawdzić dlaczego nas jeszcze nie ma... Na co czekasz? Ubieraj się!

- Hai, Hai... – mruknęła dziewczyna i posłusznie zajęła się kompletowaniem swoich ciuchów.

Wkrótce obie opuściłyśmy pokój i udałyśmy się w kierunku schodów.

- Co się wczoraj właściwie stało? Chodzi o Rina, prawda? Co zrobił? Czy te płomienie... – szepnęła koleżanka a gdy spojrzałam na nią karcącym wzrokiem zawołała: - Nie udawaj, że nie wiesz!

- Nie mam pojęcia co zrobił, ale nie wygląda to najlepiej... – odparłam, nasłuchując. Z piętra niżej dobiegały stłumione odgłosy rozmów. - Jeżeli był tam Mephisto...

Głos mi się załamał.

- Dobrze się czujesz? – spytała Yumi, przyglądając mi się uważnie.

- Tak. Wszytko w porządku. Póki co. – odpowiedziałam, starając się przekonać o tym samą siebie. Wszystko musiało być w porządku. Musiałam w to wierzyć. Myśl o tym, że mogę stracić Rina była zbyt bolesna. Sprawiała, że zamieniałam się w nieudolną kukłę.... Co się ze mną działo? Dlaczego chłopak miał na mnie taki wpływ? – Chodźmy.

Koleżanka posłusznie podążyła za mną w dół schodów. Ledwie doszłyśmy do półpiętra gdy dotarł do nas donośny głos:

- Yumi, Erika. Ohayo. – zawołał Dage stojący na korytarzu przed schodami i rozmawiający z bratem.

- Co się dzieje? – spytałam, rozglądając się wokół. Na korytarzu stało więcej osób. – Nie ma lekcji?

- Psor gdzieś zniknął. Pewnie dowiedział się o tym wczorajszym pożarze. – odpowiedział mi Aro - Katou poszedł go szukać.

- A właśnie, Yumi nie chciała nas wpuścić do twojego pokoju – Dage puścił oczko do mojej towarzyszki - więc teleskop jest u nas.

- Dzięki, później go zabiorę. – powiedziałam i posłałam Yumi pytające spojrzenie.

- Uznałam, że nie chcesz nikogo widzieć. – wyjaśniła a ja dosłyszałam w jej słowach nutkę kłamstwa. Chciała mnie chronić, pewnie myślała, że pod wpływem złego nastroju mogę zrobić coś głupiego. I wcale się nie myliła. W ciągu ostatnich godzin popełniłam wiele głupstw. Choć mogło być gorzej.

- I jak tam, miłośniczki demonów? – wycedziła Naomi, dołączając do rozmowy – Chyba niedługo skończy się dzień dziecka...

 - O co ci chodzi? – mruknęłam.

- A o to, że wczoraj podobno było ładne przedstawienie. – kontynuowała okularniczka – Błękitny ogi-eń, z pewnością robota demonów.

- No i? – spytałam, choć miałam przeczucie do czego zmierza.

- No i to, że być może Mephisto i reszta przestaną być tak to-le-ra-ncy-jni. – odparła dziewczyna, posyłając mi sarkastyczny uśmiech.

- Nie wiemy co się tam właściwie stało. – mruknęłam. W moim głosie brakowało jednak pewności siebie.

Wiedziałam, że dziewczyna ma rację. Pal licho Rina (no, nie zupełnie... ale w tym kontekście). Co ze mną? Załóżmy, że chłopak - czy jakikolwiek inny demon dysponujący podobną mocą – dokonał zniszczeń i poważnie zranił a może nawet zabił uczestników obozu. Czy ja - jako osoba tak mocno powiązana z demonami - mogłam czuć się bezpiecznie? Czy Mephisto po wybrykach chłopaka nie zmieni zdania i nie zabije mnie ot tak, profilaktycznie? Z pewnością informacja o niekontrolowanym płomieniu dotarła już do wyższych rangą egzorcystów. Czy nie rozpoczną śledztwa?  Jeżeli zaczną węszyć wokół Rina szybko odkryją jak bardzo jestem do niego podobna i zechcą sprawdzić czy przypadkiem i ja nie stanowię zagrożenia. A coś mi mówiło, że nie przyjmą pomyślnie informacji o tym, że po Assiah chodzi sobie nastolatka z mocą pozwalającą jej bez najmniejszego trudu zabić człowieka. Nastolatką, która nie zawsze jest w stanie ową moc kontrolować...

- Muszę... – wymamrotałam, zerkając w dół klatki schodowej – Chyba pójdę poszukać pana Ashidę, może coś wie...

A następnie, nie czekając na reakcję towarzyszy zbiegłam po schodach. Dotarło do mnie, że powinnam uciec jak najdalej od pełnej egzorcystów szkoły. Przynajmniej do czasu aż dowiem się co się wydarzyło. Od tego mogło zależeć moje życie. Nie miałam wiele czasu... musiałam opuścić budynek zanim...

- Profesor Ashida... – bąknęłam, zderzając się w drzwiach z wychowawcą.

- Urocze powitanie. – zachichotał nauczyciel, wpychając mnie z powrotem w głąb korytarza. – Gdzie się wybieramy? Trening się jeszcze nie skończył.

- Ja... mam coś ważnego do załatwienia... – mruknęłam, próbując prześlizgnąć się obok niego. Drogę zagrodził mi Katou.

- Chyba nie chcesz opuścić zajęć? – spytał chłopak przyglądając mi się z uśmiechem – Znowu będę od ciebie lepszy!

- Myślisz, że mnie to teraz obchodzi... – mruknęłam, odpychając go.

- Hej, hej, hej. - zawołał nauczyciel chwytając mnie za ramię. – Żadnych bijatyk.

- W takim razie proszę mu powiedzieć żeby mnie przepuścił. – odparłam, siląc się na to by mój głos brzmiał stanowczo. – To ważne. 

- Katou, pomóż mi zamknąć drzwi. – powiedział nauczyciel a chłopak posłusznie wepchnął mnie ponownie w głąb budynku i przytrzymał. – Świetnie. A teraz biegnij na górę, powiedz reszcie, żeby za 5 minut zeszli do sali lekcyjnej.

Zostaliśmy sami.

- Przykro mi, ale otrzymałem wyraźny komunikat od Mephisto, żeby cię mieć na oku. – powiedział mężczyzna, spokojnym tonem.

- Czy to znaczy... – próbowałam zadać pytanie ale nie potrafiłam ubrać moich myśli w słowa. Gdybym powiedziała zbyt wiele a sytuacja okazałaby się mniej groźna iż myślalam... – Widział się pan z Mephisto? Co się stało? Co z drugą klasą?

- Wszystko z nimi w porządku, jeden chłopak został zraniony ale to nic poważnego. Na razie nie wiadomo co się dokładnie wydarzyło. Mephisto został wezwany jako świadek. Nie masz się czym przejmować.

- Tak, jasne... – mruknęłam. Wiedziałam, że nauczyciel mnie nie okłamuje ale jego słowa wcale mnie nie uspokoiły. Z pewnością mówił co wiedział, to co mu powiedziano... Rozejrzałam się wokół szukając drogi ucieczki.

- Mówię poważnie. - powiedział profesor, ponownie chwytając moją rękę. – Mephisto wie co robi. To nie ma nic wspólnego z tobą. 

- Nie ma... nic... wspólnego... ze mną? – powtórzyłam i spojrzałam w twarz nauczyciela. Jeżeli dobrze zrozumiałam właśnie poinformował mnie, że wie o mojej sytuacji.

- Mephisto zależy na tobie. W przeciwnym wypadku już byś nie żyła. To samo dotyczy Rina.

- Ale wczoraj... – wydukałam, zaskoczona przebiegiem rozmowy.

- Okaż trochę zaufania. Dyrektor to załatwi. – powiedział cicho  mężczyzna a następnie głośniej dodał – No to jak nie masz więcej pytań zapraszam do klasy panno Kurimuson. – i ruszył w kierunku sali lekcyjnej, raz po raz zerkając na mnie przez ramię.

Nie wiedziałam na ile mogę ufać Mephisto ale profesor Ashida najwyraźniej orientował się w sytuacji i naprawdę był przekonany, że dyrektor będzie w stanie sprawić by mi – a być może i Rinowi – nie stała się krzywda. Mogłam podzielić jego opinię albo próbować ucieczki w nieznane.

Westchnęłam i ruszyłam za nauczycielem. Była to rozsądniejsza opcja. Poza tym – naprawdę nie podobała mi się perspektywa ominięcia lekcji. Jeżeli profesor miał rację nie powinnam porzucać moich starań w zostaniu egzorcystką. Dla wielu ludzi może być to w przyszłości jedyny argument by zostawić mnie przy życiu...