Rozdział 29 – Obóz. Część 1.

Koniec semestru zbliżał się wielkimi krokami. Do wakacji pozostało zaledwie kilka tygodni a powtórki materiału zaczęły pochłaniać zasadniczą część lekcji. Dla Page i Exwire oznaczało to interesującą zmianę w codziennej monotonii. Odbywające się rokrocznie obozy edukacyjne mające przygotować nas do egzaminów stanowiły szkolną tradycję. Rozpoczynał się właśnie weekend naznaczony ich piętnem.

- Bawcie się dobrze! – zawołałam do współlokatorów opuszczających ponury akademik.

- O to mogę się założyć. – odparł Rin podekscytowanym tonem – W końcu jedziemy na biwak!

- Nie zapominaj, że to przede wszystkim obóz treningowy. Nie zabawa. – wtrącił Yukio.

- Hai, Hai. – stwierdził starszy z chłopaków najwyraźniej niewiele sobie robiąc ze słów brata. – Ale będzie ognisko! I będziemy nocować pod namiotami!

- Cały weekend bez dostępu do bieżącej wody... – mruknęłam. –Zaczynam się cieszyć, że obóz dla Page odbywa się w naszym budynku...

- Będziecie cały weekend zakuwać. – zaśmiał się półdemon, ale po chwili zastanowienia dodał: - Chyba, że zrobią jak w tamtym roku: egzamin nies... 

W reakcji na te słowa Yukio uderzył brata w tył głowy przez co chłopak urwał w pół zdania.

- W każdym razie: biwak lepszy. – dokończył, lekko speszony.

Drogą prowadzącą do akademika zmierzała w naszym kierunku grupa osób – profesor Ashida, opiekun mojego rocznika wraz z resztą tegorocznych Page. Dostrzegając naszą trójkę nauczyciel zawołał:

- Witam młody profesorze! Jak, gotów do wyjazdu?

Na dźwięk głosu Yukio odwrócił się i odparł:

- Prawie się minęliśmy, wybierałem się już na stację. Klucze zostawiłem w umówionym miejscu. – po czym zerknął na brata i dodał, mijając grupę – Chodź Rin. Pociąg nie będzie czekał.

- Jak zwykle poważny. Dobrze, że przypadło ci obozowisko Rozerwiesz się trochę. – mruknął opiekun, tonem wyrażającym sympatię – Do zobaczenia za trzy dni. Ah, i powodzenia Rin.

- Się wie! - Starszy z bliźniaków uśmiechnął się promiennie i ruszył za oddalającym się bratem.

Profesor wyciągnął z teczki jakiś brulion i zaczął śledzić tekst, przybliżając nam jego treść:

- No dobrze młodzieży! Zaczynamy szkolenie. Jak wiecie niedługo czeka was egzamin którego wynik zadecyduje o tym czy awansujecie do rangi Exwire. Według ramówki macie 15 minut na zaniesienie swoich gratów do pokoi a później zacz...

- 15 minut to bardzo mało. – wtrącił Dage Mishima, uśmiechając się promiennie. – Możemy dostać z pół godziny?

- Oczywiście. – odparł profesor odwzajemniając uśmiech – Jeżeli zgodzisz się, żeby napisać dwa razy więcej wypracowań.

- Spasuję. – odparł chłopak, nieco zbity z tropu.

- Nie patrz tak na mnie. Tym razem od waszego wyniku zależeć będzie bezpośrednio moje wynagrodzenie. – zaśmiał się nauczyciel. – No co jest? Co tu jeszcze robicie? Zegar tyka.

Uczniowie rozpierzchli się z cichym pomrukiem taszcząc bagaże do akademika który przez niemal rok był moim domem. Słyszałam komentarze poszczególnych uczniów. Naomi żaliła się Katou nie mogąc znieść, że obóz ma się odbyć właśnie w tym budynku i dywagując, czy i tym razem czeka nas jakaś niespodzianka z udziałem Daga i Aro albo - w domyśle - moim i Yumi. Psotni bliźniacy otrząsnęli się już z szoku jakim była dla nich nagła zmiana w zachowaniu nauczyciela (który ze względu na dobroduszną naturę przez cały rok miał zwyczaj przymykać oko na ich wybryki) i szli teraz tuż za przestraszonym przez nową sytuację Hetsu i raz po raz ciągnęli go za klip plecaka co sprawiało, że okularnik odwracał się do tyłu, przestraszony i pytał czego chcą.

Uczniowie zostali przydzieleni do pokoi na trzecim piętrze - dziewczyny z lewej, chłopcy z prawej strony schodów. Toteż, gdy Yumi ignorując resztę klasy ruszyła dalej w górę schodów zatrzymałam ją.

- Twój pokój jest gdzieś tam. – powiedziałam, wskazując na korytarz po lewej.

- Dostałam taki sam numer jak Naomi. Nie mam zamiaru być z nią w pokoju. – odparła koleżanka kontynuując wspinaczkę – W twoim też są dwa łóżka.

- Wiesz doskonale dlaczego nie pozwolili wam nocować na tym samym piętrze co ja. - syknęłam, upewniając się, że mówię na tyle cicho by usłyszała mnie jedynie towarzyszka. - Nie mówiąc już o pokoju.

- Musisz tylko uważać, żeby mi nie pokazać ogona, albo coś. – odparła koleżanka, chichocząc.

- Jesteś niemożliwa. – mruknęłam z rezygnacją. – Dobra. Rób co chcesz. Jak coś to ty wylecisz stąd w środku nocy, nie ja.

Doszłyśmy do mojego pokoju gdzie szybkim ruchem zgarnęłam z nieużywanego łóżka leżące tam ciuchy a następnie otworzyłam jedną z szafek robiąc miejsce na rzeczy koleżanki.

Kilka minut później siedziałyśmy już w znajdującej się piętro niżej świetlicy zamienionej tymczasowo w salkę lekcyjną wraz z resztą uczniów. Szybko okazało się, że Rin nie przesadzał mówiąc o ilości nauki. Już samej informacji o tym, że na wstępie czeka nas pisanie wypracowania na temat demonów powietrza mającego zająć minimum trzy strony nikt nie przyjął z entuzjazmem a jak się okazało był to jedynie wierzchołek góry lodowej. Katou oddał swoją pracę pierwszy i tym samym osłonił przed nami niemiłą prawdę:

- Już? Ok. To masz chwilę przerwy. Jak tylko reszta odda pracę przejdziecie do powtórki ze skryptów. – Stwierdził nauczyciel biorąc wypracowanie i wskazując na plik kartek wystający z torby leżącej przy biurku.

Jak się wkrótce okazało sterta zawierała opisowy test składający się z pięćdziesięciu pytań z których tylko na mniej więcej połowę znałam mniej lub bardziej poprawną odpowiedź. Sądząc po minie fioletowowłosego kujona on również nie czuł się pewnie.

Test zakończył się grubo po zmroku i mieliśmy szczerą nadzieję, że nauczyciel na tym pozostanie ale nie był to koniec przykrych niespodzianek. Gdy limit czasu na odpowiedź zakończył się profesor łaskawie zarządził dziesięć minut przerwy a zaraz potem stanęliśmy twarzą w twarz z kolejnym, wykańczającym psychicznie zadaniem. „Narysuj dowolny symbol ochronny, przedstaw jego historię i opisz znaczenie elementów z których się składa z uwzględnieniem ich pochodzenia i szczególnych właściwości antydemonicznych”. Jakbyśmy nie byli już wystarczająco zmęczeni!

- Kto skończył może iść. – oświadczył wreszcie nauczyciel, gdy dostrzegł Katou odkładającego długopis i podnoszącego się ponownie z miejsca - Jutro pobudka o 6 rano. Postarajcie się wyspać.

Pospiesznie naskrobałam kilka ostatnich zdań i oddałam zapisaną kartkę chcąc jak najszybciej opuścić tą salę tortur. Następnie, rzuciwszy w bliżej niezidentyfikowanym kierunku (ni to do kolegów, ni to do nauczyciela) krótkie „Do jutra” i pobiegłam wziąć prysznic zanim reszta towarzystwa zdoła pozbawić niebędący szczytem architektury akademik gorącej wody. Ciepły strumień pozwolił mi się odprężyć i sprawił, że szalejący w mojej głowie ocean pojęć i definicji został wyparty przez jedno tylko życzenie – zasnąć. I obudzić się dopiero w poniedziałek...

- Lepiej się pospiesz, za chwile wyleją całą wodę. – wybełkotałam wracając kilkanaście minut później do pokoju i zastając tam Yumi, wciąż w szkolnym mundurku. Dziewczyna klęczała na podłodze tyłem do mnie obracając w dłoniach niewielki przedmiot. Usłyszawszy słowa odwróciła się i pokazała mi trzymane w ręce szkiełko wielkości dłoni.

- Przepraszam, to samo odpadło... – mruknęła Yumi, wskazując stojący przy oknie tubalny przedmiot.

- Mój teleskop! – zawołałam a senność ustąpiła miejsca nagłemu wzrostowi adrenaliny. Przedmiotem który koleżanka trzymała w dłoni z pewnością była przednia soczewka. A ta stanowiła integralną część zestawu i nie powinna od tak po prostu oderwać się. Znajdowała się pod mocno przytwierdzoną osłoną zdejmowaną tylko w razie konieczności gruntownego czyszczenia.

Skoczyłam do urządzenia obawiając się, że doszło do poważnego uszkodzenia. Krótki rzut oka wystarczył jednak bym odetchnęła z ulgą. Osłona została najwyraźniej celowo odkręcona i leżała teraz obok tuby, w stanie nienaruszonym.

- Chciałam tylko ustawić ostrość... – dodała przyjaciółka podając mi brakującą część którą szybko przytwierdziłam w odpowiednim miejscu.

- Ostrość ustawia się z drugiej strony. – odparłam zerkając na zegar. Dochodziła jedenasta. Biorąc pod uwagę, że z reguły potrzebowałam osiem godzin snu i tak nie miałam szans się wyspać. Siedem czy sześć godzin snu nie stanowiło już żadnej różnicy. – Chcesz to ci pokażę. Tylko musimy wyjść na dach. Żadne ustawienie ostrości nie pomoże na szyby w tym akademiku.

 Yumi przytaknęła ochoczo. Zarzuciłam szlafrok i chwilę później wspinałyśmy się już po schodach prowadzących na dach budynku taszcząc ze sobą nieporęczne urządzenie. Wkrótce poczułyśmy powiew chłodnego, nocnego powietrza – drzwi na dach były szeroko otwarte. Przekroczyłyśmy je rozglądając się uważnie wokół.

- Cześć Hetsu! – Yumi pierwsza dostrzegła niespodziewanego gościa.

- O, cześć dziewczyny. – odparł okularnik zerkając na nas kątem oka. Chłopak stał przy barierce otaczającej dach i spoglądał w stronę lasu. – Ładna noc, duża przejrzystość powietrza. Prawie jak w górach.

Nie byłam pewna co powiedzieć. Ton głosu chłopaka wskazywał, że jest on pogrążony we wspomnieniach. Z tego co wiedziałam, kiedyś przed dołączeniem do akademii był prawdziwym pasjonatem wspinaczki górskiej i co roku spędzał w ten sposób wakacje, wyjeżdżając w góry wraz z rodzicami. Wszystko uległo zmianie gdy podczas jednej w wypraw natknęli się na demona i tylko Hetsu przeżył wydarzenie...

- Erika. Teleskop. – mruknęła Yumi wytrącając mnie z zamyślenia.

- A. Racja. -  odparłam stawiając przedmiot na ziemię i układając go tak, by wycelowany był w stronę wiszącego nad południowym horyzontem Jowisza. Planeta i jej księżyce była wdzięcznym obiektem do obserwacji. Skupiłam się na ustawianiu ostrości, popędzana przez Yumi.

Nagle Hetsu za naszymi plecami wydał z siebie okrzyk przerażenia. Odwróciłyśmy się. Szybko udało nam się identyfikować co wywołało jego reakcję. Daleko, na horyzoncie las płonął. Nie był to jednak zwykły pożar, choć i taki byłby już wystarczająco przerażający. Tańczące nad linią drzew płomienie miały znajomą, błękitną barwę.

- Rin! – wykrztusiłam a następnie odruchowo zakryłam usta dłońmi, uświadomiwszy sobie co powiedziałam.

Yumi i Hetsu zerknęli na mnie i poczułam, że robi mi się gorąco.